က်ေနာ္ basketball training ၿပီးတာနဲ႔ bus ကားဂိတ္ကေန အိမ္ကို လမ္းျပန္ေလၽွာက္လာတယ္.. က်ေနာ့္ရင္ဘတ္က Jun ဆိုတဲ့ name tag ကိုလြယ္အိတ္ထဲထည့္ရင္း မနက္ျဖန္ပြဲအတြက္ ႏိုင္ေအာင္ ေဆာ့ဖို႔စိတ္အားတက္ႂကြေနတယ္.. က်ေနာ္တို႔အသင္းက တက္ညီလက္ညီနဲ႔အကုန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ..
ဟုတ္သားပဲ.. က်ေနာ္က အသင္းရဲ႕ captain မို႔ မအားတာနဲ႔ Luhan နဲ႔ေတာင္အိမ္အတူတူမျပန္ျဖစ္ဘူး...
ည ၇ နာရီေလာက္ရွိလို႔ လမ္းေဘးနားက မီးေလးေတြက တန္းစီၿပီးလင္းလာတယ္.. လမ္းေလၽွာက္ရင္း နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္အနံ႔ေလးရလို႔ ဆိုင္ေရွ႕မွာ အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနမိတယ္..
**အေဖ့အတြက္ဝယ္သြားရမလား?**
ိေတြးရင္းနဲ႔ ဗိုက္ဆာလာလို႔ ဆိုင္ထဲမွာ ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲဝင္စားရင္း အေဖ့အတြက္ပါ တစ္ပြဲပါဆယ္ယူလိုက္တယ္..
############
က်ေနာ္ အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုတြန္းမဖြင့္ခင္နည္းနည္း တံု႔ဆိုင္းေနေသးတယ္... အိမ္? အိမ္ဆိုတာ မိသားစုရွိမွ.. ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိမွ အိမ္လို႔ေခၚတာ မဟုတ္လား?
က်ေနာ္ အိမ္ထဲဝင္လာေတာ့ အေဖက ဆိုဖာေပၚမွာ အိပ္ေမာက်ေနတယ္.. TV ကဖြင့္လ်က္သားနဲ႔ အေဖ့ေဘးမွာလဲ အမွိုက္ေတြ ပုလင္းကြဲစေတြနဲ႔ဲျပန္႔က်ဲေနတယ္.. ခုနကေလးတင္ အန္ထားပံုရတဲ့ အေဖက အရက္ပုလင္းက္ိုလက္မွာကိုင္ထားၿပီး က်ေနာ့္အသံၾကားတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္တယ္..
"မင္းအခုဘယ္ကျပန္လာလဲ...? အိမ္ကိုေတာင္ပံုမွန္ျပန္မလာခ်င္ဘူးလား? မင္းအခ်ိဳးေတြျပင္ေနာ္!!!"
က်ေနာ္ သက္ျပင္းကိုခိုးခ်မိတယ္.. က်ေနာ့္အတြက္ ေန႔တိုင္းျဖစ္ေနက် အေဖ့ပံုစံကမထူးဆန္းေတာ့ဘူး.. အေမမရွိကတည္းက အေဖက အလုပ္မရွာဘဲ အရက္ေတြပဲေသာက္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္တယ္.. အေမရွိျပန္ေတာ့လဲ အေဖက အလုပ္မလုပ္ေတာ့ အေမက အေဖနဲ႔ ကြာရွင္းလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္အတြက္စရိတ္ေထာက္ပံ့ရင္း ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ေနတယ္..
က်ေနာ္ ပါဆယ္ထုတ္ကိုေဘးမွာခ်ၿပီး အေဖ့နားက အမွိုက္ေတြကို ရွင္းေနတုန္း...
