Melancholy 8

687 36 11
                                        

Chapter 8

Ignoring the ghosts walking around the street isn't easy. I needed to pretend that I couldn't see them, letting my body walk through their blurry body.

Ikalawang linggo na 'to ngayon. Kurt and Keith kept on tailing me, trying to figure out if my third eye's really closed. Pero gaya ng pinlano ko, hindi sila nagwagi sa pangungulit sa 'kin.

I acted as if I can't feel and hear them. Kapag naman naglalakad ako at makakasalubong ko sila, I let myself walk pass through their body like what normal people do. I admit, mahirap 'tong pagpapanggap ko na tuluyan nang nagsarado ang third eye ko. 

Seeing their faces, Keith and Kurt, is really painful for me. Para bang nawalan na sila ng pag-asa na makita ang liwanag para tuluyan na silang mamahinga.

Hindi ko na alam kung ano na ang nangyari kay Mike at kung nasa'n na siya. Wala na siyang paramdam.

Kahit na umaakto akong hindi ko na sila nakikita ay kinakausap naman ako ni Keith, hoping I would hear him. Binibigyan niya ako ng update tungkol sa paghahanap nila kay Mike.

"... tapos alam mo ba, Apat Mata? 'Di na rin nagpapakita sa 'min si Duke simula nang hindi mo na kami pansinin, eh."

Huminto ako sa pagsusulat. Muli ko na namang narinig ang pangalan niya. Simula nang makulong ako sa storage room, hindi na nagpapakita pa ulit si Duke sa 'kin. 

I know he's sorry for my confused feelings. Hiniling ko lang naman na sana'y hindi nalang tumibok 'tong puso ko sa kaniya, but I never wished for him to disappear just like Mike. I don't want him to disappear like that and let is friends worry.

I promised Daisy that I'll help them. Pinangako ko sa kaniya na magkikita pa rin sila sa itaas, or wherever she is now. But I can't, I promised to my Dad that I will keep away from them, the souls.

Promises are really meant to be broken. What I did to Daisy and Papa is an example of my broken promises.

"Nakakalungkot talaga na hindi mo na talaga kami papansinin, Aidee, kahit alam kong nakikita mo naman talaga kami. Sinubukan naming tanungin si Duke kung ano ang nangyari pero ang tahimik niya. Kinabukasan naman, nawala siya na parang bula 'gaya ni Mike. Anong ginawa mo, Aidee?"

Anong ginawa ko? I don't know either, Keith. I can't point out why you're blaming me now. Of course, I am your only chance for your soul to finally rest in peace. 

Muli kong inangat ang paningin ko para basahin ang nakasulat sa board. Napakatahimik ng lahat dahil focus sa pagsusulat ng pointers for the final exam. Ang adviser namin ay nasa gilid lang, writing something on her desk.

Nang muli akong nagsulat ay naramdaman ko si Kurt sa gilid na tumayo at naglakad palayo. But he stopped exactly at the door frame, look back at Keith and said, "Tara na, Keith. There's no use in talking with the person who doesn't care for us anymore. Hanapin nalang natin ulit si Duke at Mike. We'll start over to continue living in this damn. We don't need someone's help anymore."

Bumara ang lalamunan ko. My mouth came dry, my hand holding the pen's slightly shaking. Then I saw my notebook became wet from the tears that escaped from my eyes.

➳➳➳

Walking alone on the school grounds, carrying my books and stuffs, I took a glance sideways to the building where the club room of Paranormal Club is located. 

I miss going in there during break. I miss hunting ghosts every club activities. When I joined in their club, that's when Duke and I became close. 

Melancholy Of UsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon