When Mr. Business Man fell Inlove (Montefrio #2)

Kabanata 20

After 2 years.

"As you can see Ms. Trixie we cannot perform this surgery because the child might not survive" Paliwanag nang isang doctor saakin sa loob nang opisina ko.

I just stared at her blankly. "So what are we going to do? Watch him die? Is that it? Tell me Ms. Reyes" I said to her coldly.

She sighed. "We don't know. I think that's the best solution we got"

Tumayo ako at hinampas ang mesa. "Are you even a fucking doctor?! The hell with your fuck up reasons. Prepare the operating room. We are going to operate that boy NOW!" I angrily shouted.

Ms. Reyes was stunned but I don't fucking care. If she's not taking the risk. I'll do it. Such a coward useless bitch.

Tumayo na ako sa inuupuan ko at lumakad na patungo kung saan ooperahan ang bata, I'am now a certified doctor for almost 2 years umikot ang mundo ko sa pag-aaral dito sa France.

2 years na ang nakalilipas ngunit hindi pa ako nakauwi ng pilipinas, believe me i tried kaso natatakot ako, tuwing tatapak ako sa bansang aking sinilangan palagi kung naiisip ang mga katangahan na ginawa ko noon

Katangahan na naniwala ako na totoo ang pagmamahal niya saakin. Stupid me. Sino ba naman ang makapagsasabi na ang lalaking yun ay mag seseryoso sa buhay? Stupid me.

Inayos ko ang aking coat at lumabas na sa aking opisina I still have a life to save.

•••

"We did our best, and I think that best is quite enough, we saved his life and we just need to wait for him to wake up". Sabi ko at tinggal na ang aking operating gloves at itinapon sa basurahan.

Natapos na ang operasyon and I'am very thankful dahil mayroon na naman akong nasagip na buhay, yan ang maganda sa pagiging doctor, it is really nice to think that you are helping other people, Being a doctor is tiring but Its worth it.

Pumasok na ako sa aking opisina at agad umupo. Infairness nakakapagod. I opened my skype at agad nakipag skype sa mga pinsan ko yan naman ang parati kung ginagawa everytime na natatapos ako sa aking operasyon, I want to share it to them.

"Hey" unang bati ko nang sinagot na nila ang tawag ko.

Tinaasan nalamang ako nila ng kilay. Oh boy here we go again.

"So wala ka talagang balak umuwi na dito?, ano diyan ka nalang ba mamamatay ha? Dalawang taon na ano wedding anniversary na nila tita sa makalawa pero di ka padin uuwi?" Pabalang na sagot saakin ni Sam

Napatawa nalamang ako, yan nalang kasi ang kanilang parating sinasabi saakin everytime na nag vivideo call kami, if i know na mimiss lang ako nang mga impaktang to.

"Chill, I'm still thinking about it, uuwi at uuwi ako diyan kaya wag kayong mag alala" Natatawang sambit ko sakanila

"Kung kinalailangan ko lumipad papunta sa france para lang maibalik ang pwet mo dito sa pilipinas ay gagawin ko talaga" pananakot pa nito saakin

Napatawa nalamang ako at napailing sa kabaliwan ng pinsan ko. That sam never changed.

Pinatay ko na ang tawag matapos kaming makapag usap about sa pag uwi ko daw at ang mga gagawin niya saakin kapag hindi niya nakita ang anino ko sa wedding anniversary. Napailing nalamang ako.

I'm not yet sure kung ready na ba akong umuwi, I'am still thinking about it. And I still can't decide at isa pa marami akong mga paciente na maiiwan kapag umuwi ako.

"Doc?"

Napataas ang aking paningin nang lumapit ang isang nurse sa aking opisina.

"Yes? What can I help you?" Nakangiting tugon ko sakanya.