Hayatıma Dökülen Yapraklar

BİLEMEDİK...

Zamanı durdurabilseydik eğer ve en sevdiğimiz anda donup kalsaydık mesela...

Kim istemez ki?

İstemek????

Belki de çok şey istedik, azla yetinmeyi bilemedik. Çok, daha çok derken en azıyla baş başa kaldık...

Hani çocukken hazırladığımız anket defterinde ki o hep bilindik soru vardır ya... "En sevdiğiniz 3 şey nedir" diye...

Büyüyünce o üç şey o kadar çok değişti ki, bazen teke düştü, bazen üçün de üzerine çıktı... Ama o teke düşen hiç değişmedi mesela orada kalındı hep. Tek olması onu özel yaptı da o özel olduğunun farkına varamadı. O ya seni yok saydı ya da kendini yok saydı sonuçta olmadı oldurulamadı. Zamanın içinde kaybolup gitti... Tutmak istesek de gücümüz yetmedi bizden güçlü olanlar da vardı. Zaman hepimizden de güçlüydü elimizden kayıp gidiverdi bir anda, yetişmeye çalıştık onu da başaramadık.

Zaman bizi sevdi de biz birbirimizi zaman kadar sevemedik... Bence o hepimizden daha gerçekçiydi. En azından durduğu yerde durmadı, lakin bize öğretemedi gerçeğin kendisi olduğunu... Kalakaldık olduğumuz yerde zamanı durduracağımıza mı inandık acaba, hep yarına erteledik de o bizi gerilerde bıraktı. Şimdi o bizim çok ilerimizde yetişmek ne mümkün fark attı.

Kendimizle övünmek bizi aşağıya çeker artık, biz övünülecek bir şey yapamadık. Kendimizle baş başa kaldık, nice kalabalığın içinde bir başımıza kendimizi sevmeye devam ettik. İyi de ettik belki de...

Doğrular yanlışlar birbirine karışır ya bazen çıkamazsın işin içinden... Çıkamadık bizde, üç yanlış bir doğruyu götürdü. Bir sınava girdik, sınıfta kaldık...

Ne hayat ne de zaman bize cömert davranmadı. Biz onu sevdik o bizi sevmedi zorlamayı bıraktık hepimiz savaştan yorgun çıktık.

Şimdi dinlenme zamanı huzurun olduğu yerlerde, sessizce, zamanla yarışmayı bırakıp içimize dönerek.