Hayatıma Dökülen Yapraklar

VEDALARI SEVMEM...

Vedaları sevmem ben, çok erken yaşta tanıştım kendileriyle.. Yokluğuna hala alışamadıklarım var. Teker teker belli aralıklarla gittiler. Sonra giden bir öncekini daha çok arattı. Sevgiye şartlanmış ruhum gidenleri yokluklarında bile sevmeyi başardı. Onları hep varmış gibi kabul etti.

Hani bazı insanlar dua gibidir görünmez ama dokunur sana, duyulmaz ama bırakmaz seni derler ya.

İşte tam da öyle yokluklarında bile varlıklarını hissettiklerim var.

Ama yokluğa sarılmak yorar insanı, tıpkı maraton koşmuş gibi nefesiniz kesiliverir bir gün aniden.

O zaman isyanlar başlar. Eskiler isyan etmeyin derler sabredin, şükredin...

Sabrettikçe sabrı tükenir insanın o da bir yere kadar.

Sonu kavuşmakla biten vedaları severim, vedaların en güzel tarafı kavuşmaktır. Özlemek biraz can yaksa da kavuşmak bütün acıları sonlandırır. Kavuşmanın en güzel tarafı sarılmak belki yoklukta hataları gözden geçirip, bir daha o hataları yapmayacağını anlayıp tekrar sarılmak. Kendi iç sesiyle konuşup özlenene söylememek ama hissettirmek...

Hayatın içindeyse vedalaşanlar kavuşmak için çabaları yoksa ve bahaneleri çoksa bırakın gitsinler... Onlar ya sonsuzluğa sevdiklerini uğurlamamışlardır ya da sizi sevmemişlerdir, siz sevildiğinizi zannetmişsinizdir.

Yaşam çok uzun gibi gözükse de sonu nerede bilemiyoruz. Her yeni gün bir önceki günü eksiltirken ömrünüzden de zaman çalıyor. Yaşam sevdiklerinizle güzel...

Dedim ya vedaları sevmem çok erken yaşta tanıştım kendileriyle...

Sonsuzluğa uğurladığım sevdiklerim, seslerini duyamadıklarım kokularını özlediklerim ulaşamadığım yerlere gittiler. Bundandır ki yaşamın içinde beni sevenlerin kıymetini bilmeyi öğrendim. Yaşamın en iyi öğretmen olduğunu ona başka gözle bakmaya başladığımda kabullendim.

Şimdi, eğer sevdiklerinizin içinde kırdıklarınız, üzdükleriniz varsa bir kez daha düşünün... 

Gidin sımsıkı sarılın boynuna yarın çok geç olmadan...