⌊Callous. - Reed900 ⌉

Remnants of the end

27 Kasım 21:17:05

Detroit'

Gavin, son günlerde yaptığı gibi yatağına cenin pozisyonunda kıvrılmıştı. Uykusuzluktan gözaltları morarmış, saçları dağılmıştı. Fakat umurunda değildi. Artık kendisiyle ilgili hiçbir şey umurunda değildi. Dikkatini elindeki beyaz cekete vererek üzerindeki yazıyı okudu. "RK900..." Acı bir tebessümle dudakları yukarı kıvrıldı. Gözünden süzülen bir damla yaş yanağından kayarak ceketin beyaz kumaşına bir iz bıraktı.

Parmaklarını ceketin üzerine işlenmiş harflerin üzerinde gezdirdi. "Elimde yalnızca ceketinin kalmış olması ne kadar acınası..." diye mırıldanarak daha fazla ağlamak için dudaklarını birbirine bastırdı. Ama bu çabası işe yaramadı, ve birer birer gözyaşları yanaklarından süzülmeye başladı. Elindeki cekete sarılarak bir süre ağladı.

〰️

Bir iki saat sonra, ev iyice karanlığa gömülmüşken dışarı çıkmaya karar verdi Gavin. Son zamanlarda yalnızca içmeyi değil adını ağzına almayı bile bıraktığı kahvenin yerine alkol içmeye başlamıştı. Evde içki kalmadığı için gidip satın alacaktı.

Üzerine ceketini geçirerek ve yanına biraz para alarak evden çıktı. Bahçede öylece duran arabaya baktı göz ucuyla. En son Casey ile bindiği o arabaya artık adımını bile atamıyordu. Daha fazla bakmaya dayanamayarak gözlerini çekti otomobilin üzerinden. Onca yolu yürüyebilir miydi, umurunda değildi. Zihninde bastıramadığı anıların eşliğinde, ayaklarının altındaki asfaltı ezerek yürümeye başladı.

-

Gideceği yere ulaşmasına az kalmışken, birkaç adım ileride yürümekte olan androidi farkettiğinde kalbi duracak gibi oldu. Ceketi, saçları, yürüyüşü... Tıpkı Casey'e benzeyen bir RK900 androidiydi gördüğü. Heyecanla karışık bir şaşkınlıkla dolmuştu tüm bedeni. Bu olabilir miydi yoksa?

Bir anda koşmaya başladı, androide yetişerek kolunu tuttu. "Casey! Sen-" Heyecanla cümle kurmaya çalışıyor, ama bocalıyordu. Tüm şaşkınlığını söndüren şey, androidin "Efendim, bir şey mi istiyorsunuz?" diye tekdüze bir sesle sormasıydı. Casey değilmiş diye geçirdi içinden. Benim Casey'im değilmiş...

Yüzündeki gülümseme yavaş yavaş silinirken dengesini sağlayamayıp sendeledi. "Connor..." diye mırıldandı kendi kendine. "Onun hafızasını aktarıyorlardı diğerlerine. Ama aynısını Casey için yapmamışlar..." Zaten yapmış olasalar bile bir faydası olmazdı, bunu kendisi de biliyordu.

O hisleri, duyguları.. Hepsini yaşadığı RK900 gitmişti. Kendini onun için feda etmişti. Gavin tüm gücüyle koşmaya başladı birden. Havanın soğukluğuna, vücudunu delip geçen rüzgâra, etraftakilerin tuhaf bakışlarına, hiçbir şeye... Hiçbir şeye aldırmadan koştu evine varana dek.

〰️

Evinin kapısından içeri girdiğinde mutfağa yöneldi adımları. Son kalan içki şişesini dudaklarına götürerek bir yudum aldı. Yaşadığı heyecanla karışık hayal kırıklığı yüzünden içki almaya gittiğini unutmuş, eli boş eve gelmişti çünkü. Masada duran silahına bir mermi koydu sadece.

Şansı ona uzun zaman önce iyilik yapmayı bırakmıştı. Gözlerini kapadı, silahı eline aldı. Parmağını tetiğe götürürken mırıldandı. "Bir teneke yüzünden böyle olacağımı sen de tahmin etmiyordun değil mi Casey?"

Güldü belli belirsiz.

Bir kez daha bastı tetiğe.

"Seni seviyorum teneke..."

Üçüncü kez bastı.

"Umarım... Beni affetmişsindir.."

Ve bu kez gecenin karanlığı, bir silah sesiyle bölündü.

Keskin, tok, ve acı bir silah sesi ile.

⚰☄

Hayatta her şey bir seçimdir arkadaşlar. Gavin ve RK900 de bu hikayede seçimlerini bunlardan yana yaptılar ve bedellerini ödediler. Benden mutlu son beklemeyin zaten. Hikayelerimde angst gitmeyi tercih ederim :")  Başka kitaplarda görüşmek dileğiyle...

-deviantishere