Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yok edileceğini öğrenen Connor'ın yüzündeki ifadeyi dikkatle inceledim. Acı çekiyor gibiydi. Ama, o bir androiddi, acı çekmesi veya herhangi bir duyguyu hissetmesi imkansızdı.
Gözlerini Amanda'nın yüzünden çekip bana döndü. Derin bir nefes verip, "Pişman olacaksın." dedi gözlerimin içine bakarak. Neden pişman olacağımı sorma gereği duymadım. Çünkü, ikimiz de neyi kastettiğini çok iyi biliyorduk. İtaat etmekten pişman olacağımı söylüyordu, ama ben tam tersi olacağına emindim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Benim yüzümde bir değişme olmadığını görünce sinirle dudaklarını birbirine bastırdı ve arkasını dönerek uzaklaşmaya başladı. İçimde ona karşı bir acıma duygusu bile oluşmamıştı, ki programımda olmayan bir şeyi yapamazdım.
" Ona üzüldün mü yoksa Casey? "
Bana merakla bakan Amanda'ya istediği cevabı verdim. " Hayır, ona karşı hiçbir duygu hissetmedim. Çünkü ben bir androidim. " Verdiğim cevaba sonuna kadar inanıyordum.
O, verilen görevi layığıyla yapamadıysa ben yapabilirdim. Ben Connor değildim, kimseyi hayal kırıklığına uğratmayacaktım. Çünkü beni yolumdan döndürecek kimse yoktu, olmayacaktı da.
•°•
Umarım güzel yazmayı başarabilirim. Bu tek bölüm olmayacak, birkaç bölüm sürecek bir kitap.~
