The Truth Untold || bts [DISCONTINUED]

two.

Y. A. CALIXTO.

ㅡㅡㅡ

"Ba't tayo nandito?" Inis kong tanong.

Sinabi ni Miracle na mag meet daw kami dito sa Blue Nights, isang club.

Mainit, siksikan sa dance floor at sobrang lakas ng music to the point where I think I might go deaf.

"It's the first weekend! Shouldn't we celebrate dahil naka surrvive tayo sa first week natin in Univeristy?" Sagot niya bago niya itinaas yung kanyang alak na may sabay na 'cheers!'

May point rin naman siya.

A little fun wouldn't hurt, right?

Umupo ako sa tabi niya at nag order ng tatlong shots. Sunod sunod ko tong ininom at naramdaman ko yung burn at pait nung alak pag kababa ko nung pangatlong glass shot.

Mahina ako pagdating sa inuman, so it shouldn't be a problem to get me wasted in just a few minutes.

Another shot.

Another shot.

And another shot.

We kept cheering for each other hanggat sa naramdaman ko na na I'm quite intoxicated already at tumigil ako for now.

"Guys, here is a weird-" burp "kwento." Sinimulan ko at tumawa bago ko masimulan kung anong nangyari sakin, "may naaalala akong mga tao, hindi ko alam kung sino sila. Pero feeling ko? Nasa tabi tabi lang sila. Malapit lang sila." I lazily smiled.

Tumungo ako at may nakita akong shot glass.

Inorder ko ba to? May nagbigay ba nito? Akin ba to?

Alin man don, ininom ko parin at ramdam na ramdam ko parin yung burning sensation, but I am used to it by now.

Tumingin ako sa mga katabi ko with a confused look.

Sino sila? Bakit sila na tawa?

Tumayo ako sa ikinauupuan ko dahil ayokong ma OP sa kanilang dalawa, whoever they were.

Dance floor.

Yeah. I like dancing.

Naglakad ako papunta doon sa dance floor, letting my body move to the beat of the song and feeling myself get loose. More relaxed.

Lalong lumalapit sakin ang mga tao sa paligid ko, but I decided na kalimutan ko.

I felt someone grib my hips and hot breath touch against my skin, "Mmm, you sure can dance." Rinig kong sinabi despite na sobrang lakas ng music. I felt my hips being controlled by the hands at itinawa ko lang to.

Humarap ako sa kanya, but I still couldn't see his face.

Pero nang lumapit ako sa kanya, nagising ako sa katotohanan nong may tumulak dun sa lalaking kasayawan ko.

At hindi lang siya isang lalaki. Pandak siya.

Si Pandak siya, or Jiro as said when he introduced himself. Yung tumulak sa kanya? One of his friends, yung may malaking ilong.

Nag walk out ako sa sobrang gulat ko with a mixture of embarrassment.

Kasi what the actual fuck just happened!?

Hinanap ko sina Sam at Miracle at dinila ko sila papalabas, "ANO BA?" They complained at sinubukang tumakas sa hawak ko, pero alam naming lahat na imposible tong mangyari.

"Kailangan na nating umalis." Seryoso kong sinagot at tinext isa sa mga driver namin na isundo kami. But with a little blackmail of course. Hindi alam nina Mama at Papa na pumunta ako sa isang club and they will never find out.

"Nandito sina Jiro at Axel." Sagot ko sa tanong nila- wait, wait!

AXEL?!

How in the world kong nalaman ang pangalan niya?

Whatever, gustong gusto ko lang umuwi.

~

Kinabukasan na at ako'y nagsuka pagka gising ko kanina.

Nag paulit ulit akong nag toothbrush at naligo para mawala ang amoy sakin at thankfully hindi naman pinansin ng mga magulang ko ang mga minor na pangyayari.

Nakaupo kami ngayon, sama sama at nag aalmusal ng tahimik.

"So Yuri, san ka pumunta kagabi?" Fuck.

"Kaina Miracle kasama lang si Sam." Sagot ko, which is actually a half truth at half lie.

Magaling akong magsinungaling, lalong lalo't kapag hindi ako gaano ka close sa isang tao.

Naguusap kami ng parents ko, pero during these type of times only. Breakfast or dinner. Pero bihira din naman itong mangyari sa isang month.

They did not suspect anything, thank god.

Tahimik namin pinatuloy ang pagkain until dumating ang isa sa mga katulong, "excuse po ma'am, sir; miss Yuri, may natawag po sa inyo na Jiro Evangelista?" Nagulat ako noong namention ang kanyang pangalan.

How in the world did he find our telephone number?

Tinignan ko sina mommy at daddy, both have disappointed looks. Tsk. Alam ko mga iniisip nila, pero it's super far from that. Sobrang layo, ew!

Tumayo ako with a loud sigh, "excuse me." sabi ko at sinundan ang katulong namin kung saan niya sinagot yung telepono.

"Putangina, akala mo kung sino kang manyak ka para tumawag dito sa amin!" Pabulong kong sigaw dahil strictly bawal mag mura dito sa buhay. 'To keep it rated PG' daw sabi ni mommy. Talaga? Rated PG?

"Listen, I don't want to talk to you either. Heck, we even loathe each other!"

"Are you finished yet, Mr. Alvarez? Hindi tayo lahat merong free time." I snapped kasi I don't want to hear his excuses.

I hear him murmur somthing with the word 'bitch' pero walang pake ang kailangang ibigay. At least honest siya sa opinion sa akin, diba?

"Pretend na walang nangyari kagabi, yun lang."

"You're not the one who decides what I want to do with my life." Reply ko with matching cocky smile because I know for a fact na walang makakatalo sa akin.

And what he said seriously made me laugh. Please take note of the overflowing sarcasm. "Really, now? Alam ko naman na ayaw mong malaman ng karamihan ang mga pinag gagawa mo, hindi ba?"

I rolled my eyes. Napaka basic ng binigay niyang threat sa akin.

"Fine! Tell them! Heck, kung gusto mo samahan pa kita para full story with different point of views. At least malalaman na ikaw ang lumapit sa akin at nagpanimula ng lahat, hindi ba?"

At pagkatapos kong sabihin iyon, I mentally gave my self a pat on the back kasi binaba niya yung telepono.

Good job, Yuri.

Pagkatapos ng almusal, hindi pa ako nag dalawang isip at dumiretso na sa kwarto para ibahagi ang masayang nangyari kanina kayna Miracle at Sam for a job well done.

Nakatikim rin ng saya sa umaga na nag simula ng hindi maganda.