Μαράθηκε ο θεός του έρωτα #WCC

"Σχεδία"

Και τώρα πού θα πας;
Πού είναι το τέλος και πού η αρχή;
Ο άνεμος σε σπρώχνει βίαια μια στην Ανατολή και μια στη Δύση
Κι ο ήλιος δεν δέχεται να ξημερώσει
Η πλάση αρνείται να ξυπνήσει
Το φθινόπωρο απομακρύνεται όλο και πιο πολύ
Η θάλασσα θηρίο ανήμερο
Ο αφρός της χαροπαλεύει
Ο ουρανός σκοτεινιάζει απότομα
Στα σύννεφα τα γκρίζα δεν έχει ούτε φως
Στο πέλαγος το άδειο ούτε καράβι
Στο απέραντο γαλάζιο δεν υπάρχει ένωση
Ένωση λυτρωτική
Και τώρα πού θα πας χωρίς καράβια;
Χωρίς φωνή να έχεις;
Έχεις πληγές
Ποιος θα τις περιποιηθεί;
Ανοίγεις τα θολά μάτια
Τα χέρια σου τα πληγωμένα
Βάζεις μαύρα πανιά
Λυπητερές μελωδίες φωνάζεις να σωθείς
Δεν τραγουδάς
Δεν ξέρεις πια να τραγουδάς
Βάζεις τα μαύρα σου πανιά
Τα υψώνεις ενάντια στον άνεμο που σε ζαλίζει
Φοβάσαι τα κύματα
Φοβάσαι το σκοτάδι
Φοβάσαι εκείνη την ανάμνηση που αντέχεις να νοσταλγείς
Πλέεις προς μια στεριά γνώριμη
Κι ούτε πού ξέρεις πού να πας
Το κίτρινο φως δεν φαίνεται στο δρόμο σου
Δεν ξέρεις πού να πας κι ας φωνάζεις πως ακολουθείς τον ήλιο το μεγάλο
Δεν έχεις πού να πας
Δεν σε περιμένει ούτε μια φωνή
Ούτε ένα σώμα μικρό
Σε ένα καράβι μικρό γελάς μόνος
Σε μια ανάμνηση που σφίγγεται και αναπνέει στα χείλη τα ζεστά
Το ξέρεις βαθιά
Πως πουθενά δεν θα φτάσεις
Κι όμως το ταξίδι είναι ωραίο
Κι ας μην ξέρεις το γιατί
Κοιμάσαι στα κύματα
Η θάλασσα σε δέρνει
Δεν θέλεις να σωθείς
Κι ας ύψωσες μαύρα πανιά