Μαράθηκε ο θεός του έρωτα #WCC

"Αντέχεις"

Μυρίζει νύχτα
Νύχτα σκοτεινή κι άγρια
Στολισμένη με το μαύρο της χρώμα
Ένα μαύρο βαθύ πολύ
Ένα χρώμα δακρυσμένο
Ένα χρώμα που σε αγγίξει και εσύ κρυώνεις πιο πολύ από χθες
Κλείνεις τα μάτια σφιχτά
Αντέχεις να μείνεις
Αντέχεις σε εκείνη την ανάμνηση
Μη φύγει
Μη φύγει αυτή η ανάμνηση
Αυτή είναι που σε κρατάει ζωντανό
Αυτή και μόνο
Η θύμηση της Άνοιξης
Ξέρεις πως υπήρχε
Ξέρεις πως κάποτε την άγγξες
Την άγγιξες για λίγο κι εκείνη χάθηκε σε εκείνο το άγγιγμα
Σου χαμογέλασε γλυκά
Σου χαμογέλασε και χάιδεψε τα μαλλιά σου
Χόρεψε για εσένα και σε στόλισε λουλούδια
Η Αφροδίτη σε χάρηκε
Σε χάρηκε η ψυχή της έστω για λίγο
Τη θαύμασες έστω για λίγο
Ο άνεμος κύλησε στα αυτιά σου σαν μια γνώριμη μελωδία και εσύ αφέθηκες
Αφέθηκες στο εφήμερο ταξίδι του πόνου
Αφέθηκες στα ροδοπέταλα που ξεγύμνωσαν αργά το πληγωμένο κορμί
Το πληγωμένο από το βέλος κορμί
Σε έντυσαν μετά με άνθη σε χρώμα φωτεινό
Κι εσύ κοιτούσες
Σε άγγιζαν και δεν ήθελες να τελειώσει αυτή η ιστορία
Αυτό το παραμύθι που κυλούσε γύρω σου και έγερνε τα βράδια στον κήπο μαζί σου
Αντέχεις σε εκείνη την ανάμνηση
Αντέχεις τον πόνο
Που δέρνει άγρια το πονεμένο σου κορμί
Αντέχεις
Τα μάτια σου δεν ανοίγουν
Τη μοναξιά που θα αντικρίσουν φοβούνται
Τα χέρια σου δεν σηκώνονται προς τον γκρίζο ουρανό που σε σκεπάζει
Το άδειο σκηνικό που θα αντικρίσουν φοβούνται
Το κρύο και το βαθύ χειμώνα που έρχεται
Ένα τοπίο θολό
Αντέχεις
Αντέχεις γιατί η ανάμνηση σε συντροφεύει
Σου σφίγγει το χέρι
Σε πονά όσο αντέχεις μονάχα
Φιλά το μέτωπό σου και σε αγαπάει όπως κανείς
Αντέχεις σε εκείνη την ανάμνηση