Μαράθηκε ο θεός του έρωτα #WCC

"Ο έρωτας και η ψυχή"

Κανένας δεν γλυτώνει
Το βέλος δυνατό να σε κοιτά εσένα που ούτε τολμάς να γυρίσεις
Να σε κοιτά όπως κοιτάς εσύ το αστέρι σου
Όπως κοιτάς εσύ μια άδεια νύχτα
Όπως κοιτάει η νύχτα τον ήλιο και τον νοσταλγεί
Τον ερωτεύεται κρυφά και κλαίει που δεν τον βλέπει
Κλαίει που δεν τον έχει
Που δεν ξέρει πώς τα μάτια του λαμποκοπούν
Μα πώς ποτέ να της μιλήσει;
Κατάρα το μαύρο της πανί
Σκοτάδι πλημμυρίζει η φωνή της
Κι εκείνος όμορφος και κίτρινος
Χρωματίζει κάθε ευχή ενός μικρού παιδιού
Βολεύεται σε λευκά χαρτιά, σε ζωγραφιές
Έχει ερωμένη την αυγή
Και εκεί κοντά της βάφει το μπλε ουρανό να τον στολίσει
Πώς τη νύχτα να αγαπήσει;
Εκείνη που τον σκοτώνει άθελά της
Εκείνη που τον κρύβει μέσα της να μην φανεί
Κανένας δεν γλυτωνει από το βέλος
Ούτε ο ήλιος ούτε ο ίδιος ο Έρωτας
Ο Έρωτας που τυφλά χάθηκε στο μονοπάτι μιας νεαρής
Παραδομένος στις επιθυμίες των φτερών του
Τυφλά να ακολουθεί
Τα δικά του μαγικά 
Το δικό του το χαμό 
Και πώς να το πιστέψει;
Πώς να πιστέψει πως το βέλος τον σκοτώνει αργά;
Δεν νιώθει παρά μόνο πόθο
Δεν νιώθει παρά μόνο έρωτα
Κι η Ψυχή δεν τον αφήνει να ανασάνει
Στα χέρια της αφήνεται και δεν τον νοιάζει
Ως το τέλος μαζί 
Ως το τέλος
Ώσπου να τον αποτελειώσει εκείνο το βέλος
Ώσπου να χαθούν μαζί
Ώσπου να φτάσουν στο δικό τους το χαμό
Σε έναν ωραίο χαμό
Σε ένα χαμό που αξίζει να χαθείς
Εκεί που η Ψυχή αγκαλιάζει τον μικρό της θεό  και χάνονται μαζί
Χάνονται σε έναν ωραίο χαμό
Κι ο Έρωτας ξεκουράζει τα φτερά του
Σαν η Ψυχή του φεύγει
Μα αξίζει να χαθείς