Bayan Başarı

BB-9.BÖLÜM

Koşmaktan kesilen nefesime aldırmadan, elime telefonumu aldım. Babamı aramam gerekti. Sesini gerçekten çok özlemiştim.

Telefon 3.cü çalışında açıldı.

"Günaydın Baba" dedim enerjik bir sesle.

"Günaydın kızım, Sabah sabah hayırdır? Rüyanda mı gördün beni?" dedi.Uykulu tonuna rağmen uzun konuşmuştu.

Kıkırdadım.

"Bilmem. Kafama esti işte" dedim.Kendisini görmesem de gülümsediğini hissedebiliyordum.

"Kusura bakma kızım. Seni çok ihmal ettim ama büyük bir davayla ilgileniyordum"

Yine iş... Sanırım babam ben gittiğimden beri kendini işine daha çok vermişti. Anlamıyordum.

"Önemli değil" dedim. Sesim çatallaşmıştı. Şuan boğazımda kocaman bir yumru vardı. Yumruyu önemsemeden konuşmaya devam ettim.

"Eğer boş zamanın varsa, İstanbul'a gelebilir misin?" dedim.

Birkaç saniye sessizlik oldu. Sanırım ne cevap vereceğini düşünüyordu.

Nefesini dışarı verdi.

"Peki, Salı günü ordayım" dedi neşeli bir şekilde.

1 hafta sonra buradaydı. Gelince kocaman sarılacaktım ona. Sarılmamız gözümün önüne gelince gülümsedim.

"Tamam, bekliyorum baba" dedim.Babacığım gibi kelimeler bana çok itici geliyordu. Samimi gelmiyordu açıkçası.

"Tamam" dedi ve telefonu kapattı.

Saate baktığımda 6:12'ydi. Yarım saat daha koşabilirdim sanırım.

Tam koşmaya başlayacaktım ki,telefonum çaldı.

Arayan annemdi.

"Efendim anne?" dedim sakin bir şekilde.

"Nerdesin sen?" dedi.Onun sesi benimkinin aksine telaşlı çıkıyordu.

"Parktayım. Koşuyorum" dedim. Benim için telaşlanmasa hoşuma gitsede, bunu ses tonuma yansıtmadım.

"Kendi evimizin bahçesinde bile güvende değilken, nasıl olurda tek başına dışarıya çıkarsın" dedi.Resmen bağırıyordu. Sesindeki öfke ve telaş hissediliyordu.

Haklıydı... Düşüncesizlik ederek kendi canımı tehlikeye atmıştım. Kendi evimizin bahçesinde saldırıya uğramışken, dışarıya savunmasız ve tek başıma çıkmam saflıktan başka birşey değildi.

"Tamam,geliyorum" dedim bıkkınlıkla.

"Hayır, sen gelme. Batu seni gelip alır"

"O kim" dedim.

"Benim korumam. Sana da bir koruma tutmak lazım. Güvenliğin için" dedi.

Saçma... Asla olmaz! Peşimde gezinen birisini hiç istemiyordum. Tüm hareketlerimi kısıtlamak zorunda kalırdım. Rahat edemezdim ben.

"Olmaz" diye çığırdım.

Annem bu tepkime kızmış olacak ki, nefesini dışarıya verdi ve konuşmaya başladı.

"Bak Esen, Seninle her ne kadar geç iletişime geçmiş olsam bile sen benim kızımsın. Yani söylediklerimi dinlemek zorundasın" dedi en oteriter tonunu kullanarak.

Gözlerimi devirdim. Kendisini ne zannediyordu? Hiçbir anımda o yoktu. İlk regl olduğum zaman bile o yoktu. Tek başımaydım ve çok korkmuştum. Şanslıydım ki,Ecrin'in annesi yardımıma yetişmişti. 1.sınıf gecemde herkesin annesi sahneye çıkarken, benim babam çıkmıştı. O yoktu hiçbir anımda.