Bayan Başarı

BB-12.BÖLÜM

Selam!İlk defa buraya yazı yazıyorum.(Neden paylaştım anlamadım:D)Umarım beğenirsiniz.Benim beğendiğim bir bölüm oldu.Olaylar gelişmeye başladı.Gelişme bölümüne geçtik sanırım:DYorumlarınız çok merak ediyorum.Ne düşündüğünüzü lütfen yazın.Bir de bölüm günleri:Çarşamba ve Cuma.(Bu Cuma yayınlayamayabilirim)Görüşürüz:D

Poyraz odadan çıktıktan sonra odayı bir iki kez turladım.NE DEMEK BANA BİRİSiNİ HATIRLATIYORSUN?

Endişeyle tırnaklarımı kemirmeye başladım.Ya,hatırlattığım kişi Poyraz'ın ölmüş sevgiliyse...

Ya da çok sevdiği ama ayrıldığı sevgilisi olabilir...

Çöktüğüm yerden kalktım ve odayı tekrardan turlamaya başladım.O cümleleri söylerken,gerçekten çok üzgün gözüküyordu.Konuşması,hüznünü saklasa da gözlerinden saf hüzün akıyordu.Siyah gözleri ilk defa bu kadar çaresiz gözüküyordu.

Gülüşü aklıma geldi.Gülümsedim.O öyle gülünce,kalbim teklemişti.

Ben gülerken bana bakışını hatırladım.Gözlerim doldu.Canım yanıyordu.Nasıl oldu da durduk yere birisine böyle bağlanmıştım.Nasıl olmuştu da bir cümlesiyle beni mahvedebilmişti?

Ecrin'e bile mesafeli davranan ben nasıl olmuşta doğru düzgün tanımadığım bir çocuk için duvarlarımı parçalamıştım.Farketmeden yapmıştım bunu.Kim bilir...Belki de o yıkmıştı duvarlarımı.Nasıl yaptı bilmiyorum ama bugüne kadar kimsenin yapamadığı birşeyi yapmıştı.Bu kadar bağlanmam zararlıydı.

Hem ben dengesizdim.Onu kırarım diye korkuyordum.Ya da o beni kırardı.Paramparça olmuş kalbimi,atomlara ayırabilirdi.Duvarlarımı aştığına göre,bunu da yapabilirdi.Acaba şuan ne yapıyordur?Kafasının içinde neler dönüyor?

Belki de hevestir diye düşündüm tüm umudumla.Ancak,beynim bu düşünceyi tamamen reddetti.Heves değildi.

Kalbimin derinliklerinde bir yerlerde,hep aşık olmayı istemiştim.Aşık olmamazdım değil mi?Olamazdı böyle bir şey...Kafamı salladım.Şuan kalbimin ne düşündüğü umrumda değildi.Aşık falan değildim diye bastırdım bu düşünceyi kafama.Hem,bu aşk platoniklik için fazlaydı.Poyraz,beni bu kadar sevemezdi.Kalbimi kırardı.Canımı yakardı.

Şuan tüm duygularım birbirine girmişti.İşte bu yüzden herkese mesafeli davranıyordum.Poyraz'a da öyle davranmak istemiştim ancak yapamamıştım.Gözlerinin derinliğine direnememiştim.Gözlerini hatırlayınca,ürpertiyle yerimden kalktım.Onun 1 dakika canın yanmasına karşılık benim canım saatlerce yanıyordu.Duvarlarımın yıkılması,benim için ölüm tehlikesi gibi birşeydi.Duvarlarımı yıktığım anda,karşımdaki kişiye bağlanıyordum.Duvarlarımı yıktığım anda,sevgi isteyen o küçük çocuk karşılıyordu beni.Sevgiye muhtaç,ilgisiz ve yalnız...

Bütün bu soğukluğum,maskelerim,duvarlarım işte bu yüzdendi.O küçük çocuğu saklamak için.Annemin bir başına bıraktığı o çocuk,beni kanatıyordu.Her gece yalnız kaldığımda beni hiç rahat bırakmıyordu.Sürekli sevilmek istiyordu.Annesini koklayarak uyumak istiyordu ama hep yalnızdı.Babasının baskısını istemiyordu o küçük çocuk.Sevilmek istiyordu.Tek amacı buydu.Bu kadar başarılı olmak istmesinin tek sebebi buydu belkide.Başarılı olursam,sevilirim diye düşünüyordu.O küçük çocuğun içgüdüleri beni ele geçirmişti.Sevgiye doyana kadar da rahat bırakmayacaktı.

Küçük Esen'i eskiden olduğu yere yani kalbimin derinliklerine gönderdim.Lavobaya gittikten sonra ellerimi yıkadım ve enseme su sürdüm.En azından rahatlatıyordu.Biraz önce yaşadığım duygu karmaşasının etkisinden biraz da olsa çıkmıştım.

Aynada bir 20'li yaşlarında bir kadınla göz göze geldim.Bu kadını tanıyordum.

Genç yaşına rağmen,dergide üst düzey bir yerde çalışıyordu.Azimle parlayan gözlerinin beni etkilediğini belirtmeliydim.Derginin genel müdürü 'Aylin Hanım' bu kadından bahsetmişti.