Bayan Başarı

BB-15.BÖLÜM

Hıçkırdım. Bir kez daha bir kişinin karşısında güçsüzdüm.

Demir anlamaz gözlerle bana bakıyordu.

Hıçkırıklarım daha da arttı. İçten gelen hıçkırıklarımın sesi güçsüzlüğümün somut örnekleriydi. Bir yanım bu kadar güçlüyken bir yanım nasıl bu kadar güçsüz olabiliyordu?

Gözlerim buğuluydu.

Bir kez daha hıçkırdım.

Babamın içip eve geldiği günü hatırladım. Daha 7 yaşındaydım. O öfke dolu sesiyle "Onun kızı olduğun için senden nefret ediyorum" demişti. Saatlerce beni hırpalamış, kolumda bacağımda geçmeyen yaralar çıkarmıştı. O gece sadece babamdan nefret etmemiştim. O gece babamın benden nefret etmesini sağlayan kadından da nefret etmiştim.

Bir kez daha hıçkırdım.

8 yaşındaydım. Yanlış servise bindiğim için arkadaşlarımın önünde dayak yemiştim. Onlar; ertesi gün benle dalga geçerken kimse yanımda olmamıştı. Ecrin bile...

Ecrin o yaşta bunları akıl edemezdi. O çocuktu. Ancak ben değildim. Babamın bana olan nefreti yüzünden acı çekmiş ve olgunlaşmıştım. Çocukluğumu yaşayamamaktan nefret ediyordum.

Tekrar hıçkırdım.

Kötü bir anım gün yüzüne çıkacakken Demir beni sarstı. Sadece ağlıyordum. Bir aptal gibi ağlıyordum. Üzgün olduğum için kendimden tekrardan nefret ettim.

"Bana bak" dedi sanki uzaktan gelen bir ses.

Ona bakmadım. Sadece ağladım. Arada kesik nefesler alıyordum.

Annem ve babamı sevme çabalarından nefret ediyordum. Hatta babamı hemen affetmemden de nefret ediyordum .Ona küçüklüğümde bıraktığı kötü izlere rağmen; hiçbir şey olmamış gibi davranmaktan nefret ediyordum. Beni umursamadığı için annemden de nefret ediyordum. Babamı terkettiği için ondan bir kez daha nefret ediyordum.

Ben neyi seviyordum ki?

Hiçbir şeyi diye fısıldadım. Hiçbir şeyi sevemiyordum. Çünkü sevilmemiştim. Sevilememiştim. Hiçbir akrabamızı tanımıyordum bile. Acınacak haldeydim ancak etrafımdaki insanların tek düşündüğü; "Lüks içinde yüzüyor, ondan rahatı yok!" tu.

Ancak lüks içinde yüzdüğüm yoktu. Buraya geldiğimden beri ya kendimi hırpalayarak çalışıyor ya da ağlıyordum.

Hıçkırıklarım dinerken Demir'e baktım. Şaşkın gözlerle bana bakıyordu. Hareket etmiyordu.

"Bana bakma öyle" dedim.Sesim kısık çıkmıştı.

"Pardon" dedi ve kafasını çevirdi.

Yanıma oturdu.

"Ne olduğunu anlatacak mısın?" dedi.

Ona baktım. Acaba ona aşık olabilir miydim?

Olmaz dedim kendi kendime. Onun bir sevdiği vardı. Konuyu değiştirmek adını ortaya başka bir konu attım. Bu huyumu hiç sevmiyordum. Yarım dakika önce ağlama krizine giren ben değilmiş gibiydim.

"Pınarla nasıl gidiyor?" dedim.

Yüzüme bakmadı. Elleriyle oynamaya başladı.

"Bildiğin gibi işte. Anasınıfındaki  aşıklara benziyoruz" dedi gülümseyerek.

Halinden hiç şikayetçi gözükmüyordu.

Güldüm. Ona aşık olmam imkansızdı.

"Neden ağlıyordun?" diye sordu Demir.