16 yaşındaydım o zamanlar.Hava bozuktu tektim dolmuş bekliyordum kış ayı olduğu için 5 te hava kararıyordu.Durgundum, hayat bana bomboş geliyordu anlamsız sadece bir oyun gibi hatta anlatılmaz, ya hani boşluğa düşersiniz ya bazen O anda hayati anladiginiz his diyelim.Dolmusa bindim havanın şiddeti gökgürültüsü sağanak birbiri ile yarışıyordu sanki ..yağmur damlaları camima çarpıyordu hızlı hızlı.Dalmistim yine düşüncelere derin derin .Hani soyle dusunenlerimiz vardır sen daha 16 yaşındasın cocuksun hayattan şikayetin ne senin ?
Bir bebek altına etmesinden şikayet eder bir çocuk oyun arkadşım yok diye annesini çekiştirir bir ergen sevgilim yok diye yakınır bir evli kadın ya çocuğum olmadi diye ya da cocugum yaramaz diye bir yaşlı kadın ben fazlaligim diye içten içe yakınır cok var bunlar birer örnek olarak dursun.
***
5 yaşında yetim olduğunu ogrenmistim sanırım.12 yaşında ise üvey babam tarafından tecavüze uğrayacakken son anda yan komşumuz yetişmişti.Öz annem ile babamın yaşayip yaşamadigindan pek haberim yoktu onlar bu olayi duysalar cok uzulurlerdi ama durumumdan anladığım kadarı ile uzuleceklerini pek sanmazdım cünkü istenmeyen biriydim.Dolmustan inmiştim havanın soğukluğunu iliklerinde hissediyorum desem yalan olmaz herhalde.Eve geldigimde benden 1 yaş büyük olan üvey ablamın çilesini dinlemek hiç cazip gelmiyordu ,derler ya bir laf desen annene 24 saat konuşur ama ablam oyle değildi laf dememe gerek kalmadan odasına sokar direk orda baştan aşağıya kadar gününü anlatırdı bana en çok ta sinifnda olan şişko kizla dalga geçmelerini...
+Bengu?
-Efendim selda ?
+Duyduğum kadarı ile seni yatili vericeklermis annemler.
O gün ağlasam mi gulsemmi bilememistim.Hayat zor mu yoksa çevremdeki kosullar mi daha zordu ?hiç aklım almıyordu.Annemler aksam yemeğinde konuyu açmışlardı ,1 gün sonra oraya yerleşmeye gideceğimi duyunca anladığım tek şey herkes beni küçümsüyor...
