Bazen inanmaktan çekindiğim şeyler oluyor ve bunlara inanmamak için kendimden ödün vermiyor degilim.Bunun korkuyla alakasi olmadiğini geçen günlerden degilde yaşayip hissedip söyleyememek ve bir köşeye çekilmiş gibi izlerken fark ediyorum bu sadece bir yorgunluk olabilirdi basitleştirebilirsek, susmanin bile güçlü bir bagiriş oldugunu , susmanin erdemlik olduğunu anladim ve kissasa kisas olarak neyi anladim bilir misiniz ? bir insanin suskunlugu başladigi anda kimin veya neyin haksiz veya hakli olduğunun pek önemi olmadigini anladim. Dünya mu tuhaf yoksa yaşanmasi gereken hayat mi yoksa insanlar mi zor ? Bana göre dünya zor derdim biraz büyüdüm hayat çok zor dedim ve simdi diyorum ki yaranmaya çalisiyorken yaranamadigim insanlarin zor oldugunu ögrendim.Hep suna inanirdim taa ki yaşamamam gerekenleri yaşarken söylemekten çekindiklerimi içime atmadan evvel yaş ilerledikçe zorlasir hayat sanirdim ama öyle degilmis biliyor musunuz. Kendimi savunmasizzken savunurken , hickirijlarimi kimseciklere duymasin diye dişlerimi sikarken , babam duyarsa yüregine iner düşüncesiyle yenilmemekle mücadele ederken , tek bir soru sorulmasin diye hep tebessüm etmeye mecbur kalirken , günün sonunda başimi yastiga koyarken yarin ne olucak düsüncesi ile gözlerimin dolu bir sekilde kapatarak düsünürken , her alisverise gittigimde veya sofraya oturdugumda hak etmiyorum sözlerini düsünürken yutkunmaya çalisiyorken , bir an önce gece olsa kuran-i kerim sayfalarini seccademi sabaha kadar islatsam sabaha kadar dualar ile içimi bosaltsam derken olgunlasmanin yasla alakasiz oldugunu fark ettim.
Bir gece terasta kahve esliginde bedenimi ve ruhumu dinlendirirken telefonuma bir mesaj geldigini fark ettim , okur okumaz kalp çarpintilarimin kulaklarimda hissediyordum.Gözlerim yaniyordu her okudugum kelimelerle , sakinlesmem gerekiyordu, "neleri atlattin bunu mu atlatamayacaktin "düsüncesiyle aşqgiya indim o vakit kapi çaldi.Gelenin kim olduðunu bilmiyordum duymazdan gelerek yukari odama çiktim arkadasim evde olmadigi için ev sessizdi ve tek ben vardim.Başimi yastagi koyduktan sonra düsünmekten kafayi yiyecek hale gelecek gibiydim yataktan firlayarak uzerime önüme ne geliyorsa geçirdim ve evden çikip arabaya bindim.Hedef kaçmakti ama nereye kadardi bu kaçis yolda kenara çekip yarim saate kadar aglayarak düsündüm bir o kadarda sakinlestim, şu ana kadar her şey yolundaydi ama bu gece olmadi bu durumun olmasi hiç uygun olmadi,simdi ne olacakti ne yapacaktim ne sifatla yüzlerine bakicaktim bakamazdim bakmaya yuzum yoktu.Kendimle savasmaktan yorulmusken tam dur dedigim anda yine bir savas.Ocaga geldikten sonra arabadan inerek "sakinlesmen lazim,sakin olman lazim " diye avutarak zile bastim kapiyi açan aile fertlerimizden biriydi yüzündeki kizginligi görmemek mumkun degildi.Iceri girdigimde herkesin degil çogunun kizginn 1 2 kisinin ise tebessümle baktigina sahit oldum
Neden söylemedin diyerek baslayan anneme karsi 1 2 dakika boyunca baktim ve agizimdan kekemeyle ..n..n..ne an..anlamadim.. (kalbim o kadar hizli atiyordu ki dilimi unutmus olabilirdim)söylemezdim söyleyemedim.Bize söyleyebilirdin neden söylemedin diyerek lafa atlaayan ablama sadece bakmak ile yetindim , bir süre sessizlik sardi evi. Belliki çekinmis olmali normal o bir kiz çocugu (diyen babama agizim açik bir sekilde bakiyorrdum) ,( nasi- lafimi kesip sözüne devam etti) Evet seninde hakkin biri ile evlenmek biri ile ciddi düsünüp bir yuva kurmak dedi , aklimda oluşan sorular iki katina çikmisti,etrafa bakarken aklimda sorular kat katina çikiyordu .Gözlerim doldu gözlerimin etrafinin yanişi ve ellerimin degil tek bedenimin titresini hissediyordum ,hizlica evden firladigim gibi arabaya binip hizlica evin önünden ayrildim.Kafaya yemek üzereyken içimdeki iç sesi nasil susturma ile mücadele ediyordum yine yine.....
Korkuyoruz hepimiz..sevdiklerimizin gitmesinden sevdiklerimizin sevdiklerimiz olmasindan çikmasindan korkuyoruz , ama şunu unutmayalim ki sabir erdemliktir tipki susmak gibi...
Dilimizden cikartamayacagimiz o kadar çok sey var ki içimizde bogustugumuz o kadar çok sey var ki , hani derler yaa geçmisi unutma ama geçmisten ders çikar.Kimisi de derki geçmisi unut ama gelecegini geçmisine göre yasa,geçmis birakmiyor ki pesimizi unutalim geçmisteki en ufak bir iyilik gelecekte karsimiza çikarken kötü anilarimiz nasil çikmasinn ?? Evet tövbe etmis olabiliriz olup bitmis olabilir ama asla geçmiste kalmaz kalamaz bu doganin kanunlarindan biridir.
Küle döndüysen, yeniden güle dönmeyi bekle. Ve geçmiste kaç kere küle dönüstügünü degil, kaç kere yeniden küllerin arasindan dogrulup yeni bir gül oldugunu hatirla.
