Ben artık mutlululuk denen bir şey olmadığına inanıyorum.Hayatim bana ağır geliyordu sanki bütün yuk benim üzerimdeydi ama kimseye bir şey söyleyemiyordum.Yorgundum hayata karşı olan kırgınlığım bitmekten çok artıyordu.Sabrediyorum ama sanırım sabırda bana artık boşuna sabrediyorsun diyor gibi çünkü hayatımda gitgide kirginliklarimla beraber adım atmaya başladım.Suskundum .Kimseyi beklemiyorum artık ümitlerim bi an isinlanip uzun surmeden bitiyordu.Sevdigim adamn kızla konusunca yerin dibine girdigim günü dün gibi hatırlıyordum o gece saat 3 tu ağlaya ağlaya sabah etmiştim dusun ?gözlerim gitgide bugulanmaya başladı,napsam bilmiyorum ettigim dualar sabrettiklerim hiçbirinden bir işaret yoktu pes ediyorum sanki hayata karşı olan.her şeyi.birakioyrum .Kimseye güvenim kalmadıgi bu dünyaya en kısa zamanda veda etmek istiyordum arkama bakmadan çekip gitmek istesemde olmuyordu sorumluluklar... her şey birbirine bağlıydı nasıl bir oyundu anlamıyordum.Canimin acımasıni bile hissedemiyordum .
**
Bazen düşünüyorum acaba canımın yandigindan haberi varmı.diye son sözü hatirlamam seni ydi,biliyorum o beni sevmedi hayatımda ilk kez mutlu olduğum adam beni sevmemişti,bu aldığım en büyük darbeydi ilk kez sevdim ama artık onu sevebildigim kadar kimseyi sevebilecegimi sanmıyorum sanmamda zaten.Ilkler unutulmaz bunu herkes bilir benim ilkim sadece sonum olsun istemiştim ama o bana öyle bir son verdi ki artık anneme dahi güvenemez hale geldim ,insanın ne bitmez çilesi varmış 5 yaşından beri çektiğim yetmemis gibi birde seni sevdim dusun ?Ne aptaldım oysaki kendimi kandırdım belki o bana soyledigin sıfatlarla ..Belki de en basit ce olarak eskisini unutmak için dı evet bunda haklıydım çünkü kimse kimseyi bir cirpida atamazdı şartlar ne olursa olsun...
