Dark Secrets : The game of lust (1)

Όλα είναι καλά

"Κι εγώ που ζω ... Ακόμα εδώ..."

Εκεινο το πρωινό μου υπενθύμισε για μία ακόμα φορά την δική του απουσία. Συνηθισμένη πάντα να ξυπνάω με τις φωνές του σηκώθηκα και εριξα μια ματια γύρω μου έχοντας ένα περίεργο νοσταλγικό χαμόγελο στο πρόσωπο μου  .

" Α ρε Στέφανε..." μουρμούρισα και πήγα προς το μπάνιο για να ξεκινήσω την καθημερινή μου ρουτίνα. Θυμήθηκα ολες εκεινες τις αμετρητες φορες που σαν μωρα πετουσαμε ο ενας πάνω στον αλλο νερο , η οταν εβαζε οδοντόκρεμα πανω στη μυτη μου και γελούσε... υπήρχαν τόσες πολλές αναμνήσεις υπενθυμίζοντας μου πόσο πολύ μου έλειπε ... έπλυνα τα δόντια μου και το πρόσωπό μου. 

Κοίταξα τα μάτια μου που ήταν ακόμα κόκκινα από το χθεσινό  κλάμα,η κατάσταση μου ήταν πράγματικα άθλια... τούφες μαλλιων πετούσαν από παντού, το πρόσωπο μου θαμπό και η όρεξη μου στο ναδίρ ... μπορεί εκείνος να μου υποσχέθηκε ότι όλα θα πάνε καλά όμως εγω φοβόμουν...

Μου φαντάζε τρομερά δύσκολο να συνηθίσω τα καινούργια δεδομένα ακόμα και από την πρώτη μέρα...  Αποφάσισα όμως καθώς έβλεπα την αντανάκλαση του εαυτού μου σε αυτή τη κατάσταση  πως δεν θα με ωφελούσε πουθενά η στεναχώρια.

Φόρεσα ένα από τα ομορφότερα χαμόγελα μου και γρήγορα έβαλα τα ρούχα μου.  Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα κατέβηκα στο σαλόνι.

" καλημέρα μαμά" αναφώνησα βαζωντας μπρος το σχέδιο "χαρούμενη Μυρτώ " ,εκείνη  καθόταν στο σαλόνι απολαμβάνοντας τον καφέ της πριν πάει για δουλειά.η αλήθεια είναι πως ήθελα απεγνωσμένα ένα καφέ αλλά δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να κάτσω σπίτι μαζί της . Ήξερα πως θα με στριμώχνε αρκετά ...

" καλημέρα κοριτσάκι μου πως είσαι?" Με ρώτησε κατευθείαν και απλά για να την αποφύγω έφαγα ένα κομμάτι από το κέικ κανωντας της ένα νόημα πως όλα είναι καλά...

Εβαλα την τσάντα μου και πήγα να φύγω...

" δεν θα πιεις καφέ?" Η ερώτηση παγίδα έπεσε στο τραπέζι αλλα ευτυχώς το μυαλό μου στροφαρε αρκετά για να την αποφύγω ...

" δεν προλαβαίνω θα αργήσω στο φροντιστήριο θα πάρω έναν από το δρόμο" της απάντησα χαμογελαστή και βγήκα επιτέλους  από το
σπίτι-ανακριτηριο.

Ο δρόμος για το φροντιστήριο όταν πήγαινα με τα πόδια ηταν μια αγαπημένη μου διαδρομή ... περνώντας μέσα από το καταπράσινο δασάκι απολαμβανα την ηρεμοα που δημιουργουσε το τοπιο .. δυστυχως δεν το εκανα παντα αφου καμιά φορα το λεοφωρειο ηταν απαραίτητο αλλά κάθε φορά που ήθελα να χαλαρώσω το επέλεγα...