Dark Secrets : The game of lust (1)

Ποια ειμαι άραγε?

"Ανέμελα παιδικά χρόνια γεμάτα χαρά και ζωή ...γεμάτα όνειρα κι ελπιδες...
Ώπα ... ωπαααα !!! Τι όνειρα κι ελπιδες λες ?που τα είδες δηλαδή???
Πάμε πάλι... ανέμελα παιδικά χρόνια δεν υπήρχαν ... όνειρα κι ελπιδες χαμένες ... κι αν όχι από τοτε σίγουρα χάθηκαν μεγαλώνοντας ...."

"Δηλαδή τώρα είσαι σοβαρή?θα αναγκάσεις τα παιδιά να έρθουν να σε πάρουν για να μην με δούνε στο φροντιστήριο?ρε κορίτσι μου είναι αγόρια,έχουν τις ζωές τους ..Δεν λέω ξαδέρφια σου είναι αλλά αν σε πειράζει κανένας είμαι κι εγώ εδώ ..."
Και τώρα τι να της εξηγήσω και πως ,και σιγά μην με καταλάβει κι όλας ... Η Μυρτώ ...ετών 22 να φοβάται να πάει φροντιστήριο για να μην της την πέσουν τα κορίτσια του διπλανού σχολείου ...Εγώ που  τελείωσα να φοβάμαι τα 17χρονα... Δηλαδή τι αμαρτίες πληρώνω? Και τι έκανα? Τίποτα δεν έκανα ... Αυτή η βλαμμένη η Νάνσυ νομίζε ότι κάτι τρέχει με τον Στέφανο όταν μας είδε μαζί ...Δηλαδή για το Θεό ρε κοπέλα μου δεν φανταστικές ποτέ πως αυτός ο άνθρωπος έχει και συγγενείς?  Άλλα αυτα παθαίνεις όταν μπλέκεις με χαζές ξανθιές, πόσο μάλλον με αυτήν ...

Αιμοδιψής ρουφηχτρα ... Έτσι την λέω και ο Στέφανος γελαει ... απορω με αυτό το παιδί ειλικρινά ...το γούστο του είναι ένα χαλί μαύρο...του έλεγα εγώ πως η Μαρία που έχουμε στο τμήμα μας μαζί με άλλα 1257 κοριτσάκια της περιοχής τον θέλει αλλά εκείνος βρήκε αυτή τη μια που απεχθάνομαι ...

Κοιτάζω την μαμά μου που με βλέπει και ξέρω πως στεναχωριέται ... Δεν θέλω να της λέω και ψέματα αλλά δεν μπορώ... εβγαλα ήδη 18.9  και πέρασα και στην σχολή μου αλλά εκείνη  επιμένει για φροντιστήριο... βέβαια νιώθω άσχημα που σήμερα της λέω ψέματα αλλά δεν πειράζει ..ας όψεται!

"Έλα ρε μαμά ...Όλα είναι καλά εξάλλου αφού ξέρεις πόση παρέα κάνω με τα παιδιά ...οικογένεια είμαστε δηλαδή ... άντε Κάνε κανένα ωραίο φαγητό μέχρι να έρθω θα πω και στα παιδιά αν έιναι,  ούτος ή άλλος η θεία σχολάει αργά κάποιος πρέπει να τα ταΐζει κι αυτά τα έρμα ..." της λέω και γελάει ... Πόσο μ'αρέσει να την πειράζω... Ο Μάνος πάντα λέει πως είμαι αντιδραστικό στοιχείο ... Αλλά κανένας από τους δύο αυτούς βλακακους δεν ξέρει πόσο τους αγαπάω ...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , απ τότε δηλαδή που μετακομίσαμε Θεσσαλονίκη πάντα τους είχα μέσα στα πόδια μου και αν και ο Μάνος είναι λίγα χρόνια μεγαλύτερος πάντα πρόσεχε εμένα και το χαζούλι τον Στέφανο... πάντα μας μιλούσε ώρες ατελείωτες όταν πηγαίναμε όλοι μαζί στην παιδική χαρά και ειλικρινά δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς τα ξαδέρφια μου ...