Bir süre bıraktığı yerde kaldıktan sonra carry geldi. Suratımdaki boş ifadeyi farketti;
-daha demin yeni kayıt yapan çocuğun arabasını mı tekmeliyordun yoksa..
-evet tekmeliyordum
bunun üzerine carry çocuktan bahsetmeye başladı. eskiden buradan daha iyi bir okulda okuyormuş, atılmamışta. yani böyle bir çocuk bu okula niye gelsin ki?
gün boyunca derse girip çıktım ama sanki burada değil gibiydim. böyle kendini beğenmiş birinden nasıl hoşlanabilirdim ki? hem o benim farkımda bile değildi. ne önemi vardı bunların sonuçta daha önemli sorunlarım vardı.yine aynı şeyi yapıyordum işte mutlu olabileceğim birşeyler varken sanki mutluluk bana harammış gibi davranıp kendimi cezalandırıyordum. yaşamak mıydı bu?
son dersten çıktıktan sonra hızlıca yola yürüdüm normalde carry'i bekler beraber bişeyler yapardık oysa şimdi eve gidip kafamı toplamam lazımdı beynimin içindeki sesler dışında hiçbişey duymuyordum. karşıya baktım. evet kesinlikle ben bugün iyi değildim hayal görmeye başlamıştım. karşı yolda annemle babamı gördüm bana gülümsüyolardı sonra bir araba geçti ve kayboldular. yolun kenarına çökmüş ağlıyordum. normalde onlara ait bişey görmeye bile hazır değildim. ne demekti bu şimdi?
