Japonyada ünlü bir teknoloji şirketinde çalışan Nagano Mei, rüyasında 1948 yılında yaşamış bir grup insanın hayatlarından kesitler görür. Garip olan ise ertesi gün uyuduğunda rüyasında gelişen olaylar kaldığı yerden devam ediyodur.
Gelişen bir takım...
Öncelikle şunu söylemek istiyorum bu kısımdan itibaren okuyacağınız olaylar tamamen kurguya dayanıyor, gerçekle hiçbir bağlantısı yoktur.
Keyifli (!) okumalar ☀️ Yorumlarda mutlaka buluşalım, bölümle ilgili düşüncelerinizi merak ediyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•And when my timeis up, have i done enough? Will they tell our story? •
⌘
Mart2018
Yoongi ile Jungkook'un beklenmedik ayrılığıyla son bulan rüyadan gözlerini araladığından beri büyük bir boşluk içindeydi Nagano Mei. Bu sefer yalnız ruhu değil aklı da o eski yıllarda kalmıştı. Şüphesiz gördüğü rüyalar içerisinde en çok etkisinde kaldığı rüyaydı bu.
Uyandığında doktorla hemşire odasına gelmiş ve taburcu olmadan önce kendisini son kez muayene etmişti. Sonrasında hemşirenin yardımıyla robot gibi hazırlanmış ve kendisini hastanenin bahçesine atmıştı.
Kendisini almaya gelen kimse yoktu. Muhtemelen Kentaro bu saatte işe gittiği için gelmemişti. Biraz buruk hissetse de bu burukluğu rüyasında gördüklerine karşı hissettikleri bastırdı.
Bahçede öylece dikilirken gözünün önünde rüyasında gördükleri dönüp duruyordu. 'Böyle bir şey olması imkansız' diye tekrarlıyordu içinden. 'Tüm bunlar bilinçaltımın etkisiyle olmuş olmalı. Evet, evet! Gerçek olması imkansız.' Sonra içindeki henüz yavru olan maceraperest kuşku; tatlılığını kullanarak düşüncelerini ele geçirdi.
'Ya gerçekse?'
Hızla çantasından telefonunu alıp rüyasında gördüklerini anlatmak için Hong Seol'ün numarasını çevirecekken, bildirim panelinde genç kadından gelen sayısız çağrı ve mesajı görünce merakla mesaj panosuna girdi.
Ardından ise hemen bir taksiye atlayıp evine gitti. Odasına geçerken üzerindekileri gelişi güzel çıkarıp karyolasının içine girerek dizüstü bilgisayarından Hong Seol'ün mesajda bahsettiği belgeseli açtı. O sırada Seol'e daha fazla endişelenmemesi için kısa bir mesaj göndermeyi de ihmal etmedi.
Ben iyiyim, endişelenme. Belgeseli izleyip sana döneceğim. Anlatacak çok şeyim var!
Rüyada olanlardan dolayı kırgın ve şokta hissederken şimdi onlardan birini görecek olmanın heyecanı sarmıştı benliğini. Yaşlanmış olduklarından onları tanıyabilecek miydi? Neler söyleyeceklerdi merak ediyordu.
Ancak büyük bir sabırla izlediği belgeselin sonuna yaklaşmasına rağmen tanıdık ne bir yüz ne de bir isim vardı. Her ne kadar onları göremediği için üzülse de, rüyasının gerçek olmaması ihtimali rahatlatmıştı kendisini. Sonuçta o acı verici olayların hiçbiri yaşanmamış olacaktı.
