Japonyada ünlü bir teknoloji şirketinde çalışan Nagano Mei, rüyasında 1948 yılında yaşamış bir grup insanın hayatlarından kesitler görür. Garip olan ise ertesi gün uyuduğunda rüyasında gelişen olaylar kaldığı yerden devam ediyodur.
Gelişen bir takım...
scenery | v the world is on fire | gus black dario marinelli |farewell gaho | stay here
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" Mektup yazmak, hayaletlerin önünde soyunmak demektir, ki onlar da aç kurtlar gibi bunu bekler zaten. Yazıya dökülen öpücükler yerlerine ulaşmaz, hayaletler yolda içip bitirir onları. "
-Franz Kafka
⌘
"Jungkook gittikten sonra kamp çok sakindi. Durmaksızın yağan karın arasında her şey yok olmuş ve kamptaki tüm askerler kış uykusuna dalmış gibiydi. Fakat uykuya dalan onlar değildi. Bendim. Gözlerim açık ama bilincim kapalıydı. Etrafımda olan biten hiçbir şeyi takip edemiyordum. Ruhu bedenini terk eden ama hâlâ nefes alan bir kukla gibiydim o zamanlar..."
Yaşlı Yoongi Mei'nin arkasındaki pencereye odakladığı bakışlarıyla bir anıdan başka bir anıya geçiyor, odadaki diğer üç kadın ise nefeslerini tutmuş hâlde dikkatle kendisini dinliyordu.
"Biliyor musun kızım," diye devam etti Yoongi Mei'ye hitaben. Hitap şekliyle Mei'nin göz bebekleri parladı.
"Ben o zamana kadar Jungkook'u anladığımı sanıyordum ama hiç anlayamamışım... O gittiğinde anladım, başka şehirde sevdiğinin hasretini çekmenin ne demek olduğunu. O gittiğinde anladım annemizden haber beklediği zaman boyunca neler hissettiğini. O gittiğinde anladım mektup yazdığın ilk günden yanıt beklemeyi ve geciktiğinde ruhunun o kişinin olduğu şehrin sokaklarında dolaştığını. O gittiğinde anladım bir yanı annemizin öldüğünü bilse bile neden gittiğini... Çünkü o an bana Jungkook'a bir şey olduğunu söyleseler ben de hiç tereddüt etmeden giderdim. Böyle düşündüğüme inanamıyordum ama bunu yapabileceğimi o gittiğinde gerçekten anladım. O yüzden o gün bir mektup daha yazdım, benim yalnız kalan sevgilime..."
Mei Yoongi'nin kendisine uzattığı ikinci mektup kağıdını yırtılmasından korkarak aldı ve hemen yanında oturan Hong Seol ile birlikte, altmış dokuz yıl önce genç Yoongi'nin kâğıda döktüğü hislerini okumaya başladı:
"Sevgilim Jungkook,
Beni affet.
Neler hissettiğini ancak sen gittikten sonra anladım. Çünkü sen benim en kıymetliparçam, her şeyimsin. Ve seni anlayabilmem için her şeyimi kaybetmem gerekiyormuş.
Seni öyle gönderdiğim için çok pişmanım. Aşkımızın tılsımı olan kolyemi verdiğim için de öyle... Ikinize de ihtiyacım var. Size kavuşacağım günün hayaliyle yaşıyorum. Bu yüzden kendine iyi bak. Iyi yaşa.
