THE NEXT STEP 18+

Hoofdstuk 1

"En zij?"

"Nee, zij is te lang. En bovendien is ze bezet zo te zien."

"Dat stopte je de vorige keer niet."

"Klopt."

Ik heb mijn oren gespitst. Zo kan je gewoon niet zijn. "Wacht even," fluister ik tegen Lise. Ik sta op en loop naar de jongens toe.

"Zo praat je niet over mensen. Ik snap dat je natuurlijk fucking achterlijk bent en zogenaamd geen gevoelens hebt, maar je kan op ze minst doen alsof je geen eikel bent," zeg ik tegen de jongens. Ze kijken op met allebei een grijns op hun gezicht.

"En jij bent?" zegt een van de jongens.

"Roxy."

"Ik zou echt nooit Roxy willen heten," zegt een van de jongens. "Nee dat snap ik, je bent ook meer een Deborah," snauw ik terug. De jongens grijnzen.

"Enzo Ferruccio Nero Martinelli, aangenaam," zegt een van de jongens en hij steekt zijn hand uit. "Roxy," antwoord ik en ik schud zijn hand. "Roxy wat?" zegt Enzo. "Roxy Gaat Je Niks Aan, aangenaam," praat ik hem na. Hij grinnikt alleen maar een klein beetje.

Nu steekt de andere jongen zijn hand uit. "Stefano Giustino Nero Martinelli." Ik schud zijn hand.

"Goh wat leuk, een familiereünie..." zeg ik sarcastisch. "Doei." En ik loop bot weg en ga weer bij Lise zitten. De jongens kijken me grijnzend aan.

"Wat zeiden ze?" vraagt Lise terwijl ze blozend naar de jongens kijkt. "Hun belachelijk lange namen," zucht ik en ik neem een slokje van mijn cola. "Hoe heet de linker?" "Enzo," antwoord ik. "Enzo wat?" zegt Lise. "Weet ik veel, iets met Martini ofso," antwoord ik. "Zullen we gaan? Of wil je perse nog naar die gasten staren?" vraag ik. Lise grijnst. "Ze zijn gewoon zo knap. Om je ogen niet vanaf te kunnen houden zo knap." Ik zucht. "Ja en irritant, laten we gaan."

Ik sta op om de rekening te gaan betalen. Wanneer ik terug kom zitten de twee jongens bij ons aan tafel. Waarom kan Lise ze niet gewoon even met rust laten?!

"We gaan," zeg ik wanneer ik bij onze tafel sta. De jongens kijken op. "Roxy, lang niet gezien," zegt Stefano met een grijns. "Hi. La. Risch," antwoord ik. Stefano grijnst. "Kunnen ze niet mee gaan?" zegt Lise. Ik zucht geïrriteerd. "Onder vier ogen," zeg ik en ik trek Lise omhoog en weg van het tafeltje.

"Waarom doe je dit?" vraag ik. Lise haalt haar schouders op. "Ze zijn wel aardig. Waarom niet?" Ugh. "Whatever, maar ze moeten meebetalen." Lise knikt en we lopen terug.

"Nou schiet op, jullie gaan mee," zeg ik nog en we vertrekken met z'n allen.