THE NEXT STEP 18+

Hoofdstuk 14

"Ik hoop dat je het niet erg vind, maar je verblijft gewoon in dit huis. Ik heb geen ander huis voor je kunnen regelen, maar hier zijn kamers zat," zegt Ciro en hij legt zijn hand op mijn onderrug terwijl hij me door de gangen leid. Samen gaan we een trap op en lopen we nog meer gangen door. Hij duwt een grote witte deur open en ik kijk mijn ogen uit. Grote lichte gordijnen zwiepen op de onregelmatige maat van de wind. Een bank, een bed, een kast en zelfs een keuken. Alles wat je nodig hebt staat in deze ene ruimte en alsnog ziet alles er veel te ruim uit. 

"De badkamer is daar," zegt Ciro en hij wijst naar een deur in de hoek van de kamer. "Ik laat je wel alleen, kom naar beneden wanneer je wilt," zegt hij en zijn hand glijd nu van mijn rug af. We kijken naar elkaar, even kijk ik naar zijn lippen, maar de gedachte wuif ik meteen weer weg. Ciro doet het zelfde en loopt daarna snel de deur uit. 

Mijn spullen zijn de kamer ingebracht door nog een andere meneer. Ik zit op het bed en kan dit alles nog helemaal niet geloven. Hoe heeft iemand zo veel geld en hoe is dit ooit op mijn pad gekomen? Ik sta op en loop naar beneden. De dikke man komt naar me toe gewaggeld en ik grinnik een beetje bij het aanzicht. "Ah! Ms. Roxy,
Mr. Martinelli," zegt hij terwijl hij wijst naar een deur in de gang. Ik neem aan dat hij geen Nederlands kan dus ik knik hem om hem te bedanken en loop richting de deur.

Voorzichtig klop ik en stap ik de kamer binnen. Het is een grote werkkamer, maar heel nieuw ingericht. Een lange witte bank staat links en een vleugel in de hoek. Aan de andere kant staat een bureau met een grote stoel en een laptop. Ciro staat bij het raam wat de hele achtermuur bedekt en kijkt naar buiten. Het uitzicht is prachtig. Ik loop richting de vleugel. "Speel je?" vraag ik terwijl ik er achter ga zitten. Ciro draait zich naar mij. "Nee." Ik laat mijn vingers over de piano toetsen glijden. "Wie dan wel?" vraag ik. Ciro zucht. "Altijd die vragen Roxy," zegt hij en hij komt naast me zitten op de pianokruk. Ik haal mijn schouders op. "Speel jij?" vraagt hij. "Ugh, altijd die vragen Ciro," praat ik hem na en hij grinnikt zachtjes. "Vroeger," zeg ik na een korte stilte. Ciro legt zijn hand zachtjes op mijn bovenbeen en ik kijk hem even aan. Dit zou een perfect zoen moment geweest zijn als er niet iemand op de deur had geklopt. En zo snel als hij maar kon hield Ciro zijn hand van mijn been en stond op. Zijn warmte was meteen een gemis.