{Kapak tasarım Nimburse}
Gece İstanbul'un üzerine çöktüğünde, yollar evlerine ulaşmak isteyen son insanları da uğurlar. Ve şehir, sessizliğe gömülüp kurbanlarını bekler.
Karanlık ve uzun gecelerin kapıları açılır.
Ve katil ortaya çıkar.
Işıklar sönd...
İlk kurgum Allah'ın izni ile sizlerin beğenisine sunulmuştur.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kitaba başladığınız tarihi buraya bırakabilirsiniz.
1.Bölüm: Cinayet Bölüm şarkısı: Cem Adrian Kül
Kapının kilidini kolayca açmayı başardığında yüzünde ister istemez bir sırıtış peyda olmuştu. Evin sahibi gibi hissediyordu kendini, kimse ertesi sabah kapının zorla açıldığını düşünmeyecekti ve bu onun kesinlikle işine geliyordu. Şimdi kendi ile gurur duyuyordu.
İçeriye ilk adımını usulca attığı sırada kendisine yaklaşan adım sesleri onu ürkütmüştü. Fakat amacının zaten o kişiye görünmek olduğunu hatırladığında içine yerleşen özgüven ile birlikte diğer ayağını da içeri atıp tamamen eviniçine girdi. Burası Ay'ın ışığından bile mahrumdu, sanki olacaklar önceden sezilmiş gibi ev bile karanlığa gömülmüştü.
Huzursuzca adım atmaya devam ederken aldığı nefesler birazdan nefesini keseceği adamı anımsatıyordu ona. Ölüm haşeri çocuklar gibi bu kasvetli evin içinde tüm varlığıyla kol geziyordu. Sesi ise ürkütücü bir sakinlikle kulağının çevresinde usulca dolanıp ruhunu gıdıklıyordu.
Elindeki hafif çuvalı sıska parmaklarıyla sıkıca kavrayıp omzuna attı ve merdivenin yanından hızla geçip zemin katı neredeyse tamamen kaplayan, eski eşyalar ile süslenmiş kasvetli salona ulaştı.
Salon oldukça karanlık ve havasızdı. Tıpkı bir korku filminin içinden çıkmıştı bu salon. Ne zamandır kulağına ilişen ürkek adım sesleri salon kapısının önünde durduğunda bakışları ister istemez o yöne çoktan çevrilmişti.
Karşısındaki kişi tam da beklediği kişiydi. Karanlık da olsa bu yüzü hiç zorlanmadan seçmişti. İçi kısmen boş olan çuvalı omzundan atıp yer ile buluşturduğu sırada karşısındaki adam elinde tuttuğu demiri daha sıkı kavrayıp bundan cesaret almak istiyor gibiydi.
''Seni görmek ne güzel, Ahmet.''
''Burada ne işin var hırsızlığa mı geldin?'' bunu sorduktan sonra adam elindeki demiri indirdi ve yüzünü karanlıktan zar zor seçtiği evine gizlice giren bu siyah giyimliye dikkatle baktı.
''Seni görmek istedim...Son kez.''
Adam şaşkınlık ile kaşlarını kaldırdı ve tereddütle konuştu. ''Ne dedin sen?''Duyduklarını kabullenmek zordu. Ölüm, asla kolayca kabullenilemezdi. Hele ki bu kendi ölümünse...
