Uncertain Chances

7: Chapter Seven

And I'd give up forever to touch you

'Cause I know that you feel me somehow

You're the closest to heaven that I'll ever be

And I don't want to go home right now

And all I can taste is this moment

And all I can breathe is your life

'Cause sooner or later it's over

I just don't want to miss you tonight

And I don't want the world to see me

'Cause I don't think that they'd understand

When everything's made to be broken

I just want you to know who I am

Nakikinig ako sa radyo. Bored ako e. Tapos ko na lahat yung mga dapat kong gawin. I even checked the list on my life plan. 

Haaay! *tingin sa pwesto ni Erry*

May kausap sa phone. Hmmm. Sino kaya kausap nun? Bka si Jethro. 

Hmm, buti pa siya may lablayp! May nagpapasaya. May nagpapaligaya sa kama- kamalayan niya.

Kayo, bakit ganyan kayo? Mga mabeberde ung mga brain cells niyo! Ewan ko sa inyo! Bahala kayo jan! Bleeeh. :P

Ayun na nga. As I was saying earlier, buti pa siya. Masaya ang puso niya. Masaya rin nman ako.

Kasama ko si Lexy, ung pinsan kong wrestler wannabe.

Si Tita Len, ang tiyahin kong palasigaw.

Galit ata un sa singer. Pero wag ka, pag siya ang bumirit sa banyo, tawa kme ng tawa ni Lexy. One time nga nirecord ko pa yun e. Sa pagkaka-alala ko, If You’re Not Here ng Menudo yung kinakanta niya e. Just imagine yung pagpipigil namen ng tawa ni Lexy wag lang niya marinig. Hahaha! :D

Nung umuwi si Kuya Amir, anak ni Tita Len, pinarinig namen sa kanya yun, ayun tawa ng tawa sa nanay niya! Bastusan lang! Hahaha! :D

If you’re wondering where my parents are, aah, nasa ibang bansa sila. My mom works at Australia and so my Dad.

I have a brother named Adison. Nasa Australia din siya, working and studying at the same time.

Si Ate Risse naman nasa Japan. Nagcuculture ng bonsai. Oo, totoo yun. Parehas kme e. Mahilig sa halaman. Matagal na siya dun. Almost 5 years na.

I’m planning to live there. Kung kelan, ewan ko pa.

May bahay kame sa Laguna pero dahil nasa Manila yung work ko, I decided to live with Tita Len. Yung bahay namen sa Laguna, may caretaker. Umuuwi ako dun minsan, minsan lang talaga. Madalang na umuwi yung parents ko, once in a blue moon ata. Busy sila dun e. Pero hindi naman nila nakakalimutan na may anak sila dito. J  Ipagpapatuloy ko na yung kwento ko, so ayun nga. Tapos na pala. Hahahaha! :D

Dami ko nasabi no? E nakikinig lang nman ako ng radyo e.

Ay, buhay! Wa-a-ait! Naaalala ko dati, nung nakikinig ako ng radyo, may nangyari!

Ay, ayoko na magkwento. Kakatamad daw magtype e.

Dme ko flashback no? Ganyan talaga ako pag bored. My imagination explores beyond any limitations when I’m bored. Naiimagine ko nga si Fivo e, naka-nude tapos, aaah! Tama na, Aissa! (Sorry for this, I just can’t resist! Hahahaha! :D)

Well, ang buhay ko. Masaya, no doubt. Kahit malayo yung parents at mga kapatid ko sa akin, pakiramdam ko they are inches away from me. May skype naman, may facebook naman. Nakaschedule yung mga activities namen sa Skype. Si Mom at Dad tuwing MWF, 9:00pm. Off kasi nila sa office 8:00pm, ako naman 5:00pm. Si Kuya Adi ko TTH naman, same time.Si Ate Risse naman tuwing Saturday at Sunday. Yun lang free time niya e. Tuwing weekdays puro bonsai ang kasama at kausap niya. Kaya ayun, distance is not a barrier for family bonding, db?