Asil Kan

0.8 Aram'ın Anıları

Aradan birkaç saat geçmişti ki yemek masasında Alexandru Rio'ya geçmişle ilgili anılarını ve büyükbabası Alator ile yaptıkları dövüş pratiklerini anlatmış, düelloları ve maceralarından bahsetmişti. Lehun onları sessizce dinlerken o anılarda var olan Aram'ı düşünmekten kendini alamamıştı. Miran ise sessizce Alexandru'nun coşkulu anılarını dinliyor ve her leydim dediği kişiden bahsettiğinde kendisine bakmasını garip buluyordu.

Alexandru ne zaman bu kişiden bahsetse gözleri parıltılarla doluyor ve yüzündeki içten gülümse gittikçe büyüyordu. Miran sanki bir tabu gibi o kişiden konuyu hiç açmamıştı. Bu annesi ile babası hakkında konuşmaya çalışması gibiydi. O kişinin de öldüğünü biliyordu.

Aklındaki düşüncelere dalmışken yemek masasında elini sağ tarafa kaydırınca yanlışlıkla o tarafta duran bıçağa çarptı ve bıçak masadan yere doğru kaydı. Düşmeden onu yakalama çabasıyla refleks olarak hareket ettiğinde yanında oturan kişide aynı şeyi yapmıştı. Kendisinden önce bıçağı yakalayan kişinin elini istemsizce tutan Miran, ne olduğunu anlamak için, Lehun'a doğru döndü. Gözleri birbiri ile kesişince birden nefesi kesilmişti. Eli hala elindeyken kendine gelmesini sağlayan şey bakışlarını kaçırması değil birden bire gözünün önüne gelen farklı imgelerdi. Ne olduğunu anlayamadan yaşanan ya da belki de yaşanacak olan her şey bir film şeridi gibi gözünün önünden geçmeye başladı o esna da.

Aynı malikanede, kaldığı oda da, yatağının yanındaki pencerenin önünde ayakta durup dışarısını izliyordu. Üzerinde garip kıyafetler vardı ve boynuna astığı yüzük şu an da parmağındaydı. O sırada malikaneye giren birinin varlığını hissetmiş, kişinin alt katta olmasına rağmen ayak seslerini duymuştu. Odasına kadar gelen adım sesleri, kapısının önünde durunca hissettiği auradan gelen kişinin kim olduğunu bildiğini fark etti. Kim olduğunu biliyordu ama yüzünü gözünde canlandıramıyordu. Adı sanki dilinin ucundaydı ama söyleyemiyordu. Kapı açıldığında usulca arkasına döndü.

Bu kişi daha önce hayatında hiç görmediği biriydi. Adam önünde asilce eğilip selam verdi. Yüzüne baktığında gözlerinin yaşlı olduğunu fark etti. O anda kendi içindeki tarifsiz hüznü de fark etmişti. Hiç konuşmadılar, bir an karşısındaki adama bakarken bir an onun düşüncelerinin içindeydi. Bu kendi gücü müydü? Öyle ki sanki telepatik yolla tüm anılarına ve düşüncelerine sahipmiş gibi hissetmişti. Neyi aradığını bilmiyordu ama aradığını bulduğunda gözlerini kapattı ve o an gözlerinin önünde akmaya başladı.

İnsanların dünyasıydı burası. Bir kadın ve erkek kurtlar tarafından pusuya düşürülmüştü. Tam olarak kurt değildiler, daha çok kurt ve insan karışımı bir şey. O an da gördükleriyle dehşete düştü. Adam kadına kucağındaki çocukla ilgili bir şeyler haykırırken yüzlerce kişiden oluşan bir kurt ordusuyla mücadele içine girmişti. Kadın kucağındaki yaklaşık beş yaşlarındaki bir çocukla kaçmaya başladı. Kocası ona kaçmak için birkaç dakika vermiş fakat fazla zaman kazandıramamıştı. Kadın yerde parçalara ayrılmış bedeni görünce acı bir feryatla haykırmıştı. Kucağındaki çocukta haykırarak ağlıyordu. Üzerine doğru gelen kurtları atik bir şekilde atlatıp kucağındaki çocukla kaçmaya başladı. Kurtlarda en az kendisi kadar hızlıydı. Kadın kaçamayacağını anladığında çocuğu yere bırakıp ona koşmasını söyledi. Çocuk olduğu yerde ağlıyor ve "Anne!" diye haykırıyordu. Kadın son bir defa küçük çocuğu bağrına basıp arkasını döndü ve kurtlara doğru saldırıya geçti. Onları çocuktan uzak tutmaya çalışıyordu.

Birkaç dakika mücadele ettikten sonra arkalarından gelenleri görerek içi rahatlamış bir şekilde bir nefes aldı fakat kendine doğru gelen atağı fark edememesi üzerine birkaç saniye içinde başı bedeninden ayrıldı. Aynı kurt tam çocuğa doğru adım atmıştı ki önünde bir adam belirdi. Bu az önce malikaneye gelen adamdı. Adam yalnız değildi. Arkasında en az on sekiz kişi daha vardı. Hepsi pelerinlerinde farklı amblemlere sahip kırmızı gözlü varlıklardı. Miran o an da hepsinin soylu olduğunu kavradı. Hatta kadın ve çocuk bile.