Her name is Serendipity

1

Simula

It raining. And its a good start for the year 2019. A rainy day with my books and my music.

I was about to open my book when i heard a knock on the door.

"Hi!" napaatras ako bigla ng makita ko ang lalaki sa harap ko. Gwapo, and OA ng ngiti at sobrang lapit sakin. Tinulak ko sya palayo dahil ang awkward.

"Pipi ka ba miss? Bago mo kong kapitbahay hehe."

"who cares?" nagsimula na namang umarangkada tong katarayan ko. Im sorry im not into noisy people.

"so totoo pala yung sabi ng care taker nitong apartment? Ang talas mo daw! Haha! Maybe you're just suffering from something kaya ganyan ka pero don't worry hehe papasiyahin kita!" pagkatapos nyang sabihin yung mala presidential speech nya eh kumindat sya. oo gwapo sya pero that doesn't mean nakikiligin na ko sa pakindat kindat nya. the type of boy i like is yung mala Peter Kavinskey. 

"I'm Fred! and you are?" unti unti niyang nilalahad ang kayang mga palad kasabay ng pagngiti nyang aabot ata sa kauulapan. i should answer him para huminto na siya

"Pity." i said as i shake hands with him. 

"Pity talaga pangalan mo? hindi ka naman kaawawa diba? hahaha" that hits me. so hard. oo fred kaawa awa ako. wala akong kasama sa buhay. wala akong kaibigan purong kalungkutan lang. sa totoo lang inaantay ko nalang na mabundol ako eh. kaya lang pota ayaw pa talaga eh.

"heh. daldal ko talaga. sige diyan ka na. one knock away lang ako haha!" ani fred habang papaalis. sa kanyang pagalis ay ang tuluyan kong pagpasok sa aking bahay. this house is full of sad memories that should be burn down but i can't because i believe that without sad memories we won't have these happy memories we're praising. in my perspective, happy memories don't deserve these high praising from us people, sad memories does. kasi without these sad memories we won't be who we are today. those sad memories made us who we are. 

hindi pa man din ako nakakaupo ay may kumatok na naman sa pintuan. nagulat ako ng makita ang may ari ng apartment na rinerentahan ko.

"Oh ine akala ko ay wala dito. wala ka bang pasok?" umiling ako bilang sagot.

"magbabakasyon kami ng pamilya ko. ibibigay ko sana itong susi saiyo dahil baka magtagal kami. " pagpapaliwanag nya kasabay ng pagbigay saakin ng susi ng gate. nang mapagtanto ko na wala kong pagbibigyan ng bayad sa renta.

"uhm pano po yung pambayad sa renta?" 

"sa pagbalik ko nalang ikaw magbayad ine." 

"eh pano po yung nakatira sa tabi ko?" agad lumabas ang pagtataka sa muka ng mayari ng apartment na hindi ko mapaliwanag. saagutin na dapat niya ako ng tawagin na sya ng anak nya at umalis ng mabilisan.

thats. weird. 

matapos ang weird na paguusap namin ay pumasok na ko sa loob at natulog dahil may trabaho pa ako mamaya.

6:00 PM

Night shift. ugh. ito ang pinaka ayoko sa lahat bukod sa mahirap sumakay sa uwian nakakapagod pa. sabagay wala namang trabaho na hindi nakakapagod. kung hindi lang ako mag isa sa buhay di ako mamomoblema ng ganto. 

pumara ako ng jeep at sumakay papunta sa cafe kung saan ako nagtatatrabaho. 

12:00 AM

tapos na ang shift ko. kaya lang pahirapan ang pagsakay. pede ko naman lakadin kasi mga 5 kanto lang naman kaya lang madaming lasinggero sa pangalawang kanto kaya tinatamad ako. yung boss ko namang babae hindi ako mahahatid kasi daw may pupuntahan. i have no choice.