animal whisperers

Hoofdstuk 7

Roodkapje deed haar mond open voor een gevat antwoord. Wat ze bekocht met een stomp van Nouk, die graag een heks en een mega wolf aan haar zij had als ze werdt meegenomen door een psychopaat. Nouk voelde zich gespannen. Zoals alle mensen waarmee ze de trappen beklommen. Ze voelde... nee. Ze wist wat er in iedereen om ging.
"Wat kan het me nou schelen die kat? Wat maakt het uit als ik wegloop? Eten zoeken?"
Ze hoorde Timo's stem. Dat wist ze zeker maar omdat niemand om haar heen reageerde moest het wel in haar hoofd hebben afgespeeld.

Toen ze naar de graaf keek werdt ze overspoelt door een naar gevoel. Alsof wraak het enigste was wat nog telde. Snel keek ze weg.
" waarom mijn kat? Waarom dit gedoe? Zelfs de nachten in de cel waren leuker dan dit".
Rillingen begonnen over haar rug te lopen. Ze had per ongeluk naar Neko gekeken, waardoor zijn stem ook door haar hersenpan golfde.
Aan het front had ze tussen het strijden door wel eens gehoord over mensen die gek werden.
Mensen die beweerde dingen te zien die niemand anders zag en stemmen hoorde die er niet echt waren.
Veel had ze niet onthouden van die verhalen behalve dat ze altijd slecht afliepen.

Nouk zocht steun bij Nika. Die er ontspannen uit zag ondanks de situatie. De vogel zat op de rug van de wolf die vooraan de rij sjokte. Ze liet niks van zich horen, daardoor raakte ze alleen nog maar meer in de war.
Langzaam keek ze het groepje rond. Bij iedereen pikte ze een gevoel of een gedachte op. Dat veranderde pas bij Roodkapje.
"Nee nee, niet in dit hoofd vogelvrouw"
Haar mond viel haast open van verbazing, maar van onder de rode kap kwam geen reactie. Toch toen ze haar hoofd weg draaide meende ze een kleine 'ha' te horen.

De deuren opende zichzelf toen ze de zaal van profetie in liepen. Jammer genoeg vergrendelde ze zichzelf ook weer toen iedereen binnen was.
Midden in de zaal stond een meisje te wachten. Haar gezicht straalde hooghartigheid en arrogantie uit. Lang blond haar viel langs haar wangen als de lijst van een schilderij.
'Ontmoet de vierde held? Mijn nichtje Rosalinde' de graaf klonk nog al... overdreven overtuigt van zichzelf maar niemand was in de positie om tegen te spreken.
'Nou waar wachten jullie op. Helden op jullie plaatsen.' Met wild zwaaiende armen wees hij naar de stenen sokkels. De kat gromde afkeurend toen hij wild heen en weer werd geslingerd. Er kwam geen actie als of er werd gewacht op de uitroep: "klaar voor de start?! Af!" Die kwam niet. Pas toen Rosalinde met haar tong klakte kwamen ze in beweging. Nouk probeerde te ontrafelen wat er in het hoofd omging van het meisje, maar er gebeurde niks meer. Naar wie ze ook keek, geen gedachtes meer.
Timo, Neko en Nouk stonden al voor een sokkel, daarna besloot het arrogante meisje op een arrogant manier naar de laatste sokkel te schreiden. Ze nam plaats en omdat moment leek het alsof de zaal begon te leven.
De vroegere helden die stonden afgebeeld op de muren begonnen te rennen en te springen om een wit vlak vrij te maken. De boeken die voor de nieuwe helden lagen sloegen zichzelf open. Nika nam plaats op Nouks schouder, Snorris kroop uit zijn schuilplaats vandaan en de zwarte kat had zich los geworsteld en had plaats genomen naast zijn baasje. Mens en dier werden omvat door een zacht blauwe aura die het gevoel gaf van een warm bad vond Nouk toen ze verbijsterd naar haar tenen keek. In het deel van de zaal die op het noorde stond gebeurde iets geheel anders. Een krijs van Rosalinda trok alle aandacht. Ze werd niet omvat door een vriendelijke blauwe gloed maar een woeste met de kleur van vuur. Een vlinder dwarrelde in paniek op haar heen. Zienderogen werdt het meisje ouder. Er klonk doodsangst in haar schreeuw toen ze steeds verouderde. Eerst verschenen er kraaien poten rond haar ogen dat werden rimpels, haar haar werd wit en viel uiteindelijk uit. De vurige aura werdt kleiner en de inmiddels verschrompelde vrouw die er in stond leek in vlammen op te gaan.
Een laatste kreet galmde door de zaal en daarna was er alleen nog een hoopje as over van het meisje. Ze hadden als versteen naar het gebeuren staan kijken, maar nu hapte sommige naar adem en iemand (Timo) sloeg zelf een kreetje van schrik.
'Maar... maar...' de graaf stamelde half in shock. 'Maar allen met vier helden in de zaal kan het geactiveerd worden'
De man zakte in elkaar, toch kwam er een soort antwoord. Nika krijsten toen ze op Roodkapje afvloog en de capuchon van de mantel achter over sloeg. Nekos kat was ook op haar af gesprint en trok aan de onder kant van de mantel. Haar eigen wolf zette haar kop in de rug van het meisje en duwde haar richting de over gebleven sokkel.
Bij het zien van het overdonderde gezicht van Roodkapje was haast niet in te denken dat ze ook mysterieus en ijzig kon zijn.
Ongemakkelijk stond ze naast het hoop je as toen ze ook werdt om vat door de blauwe aura. De vier dieren liepen naar het midden van de zaal tot vlak voor de marmeren pilaar. Verbaast keken ze toe hoe eerst de Nakiru leek te groeien en vlam leekte vatten. Niet dat die verbrande, maar de veren veranderen in vlammen. De vogel liet zijn magische kant zien: een feniks.
Daarna volgde Roodkapjes wolf. Die werd nog groter. Van het formaat pony werdt het nu een klein paard. Roodkapje voelde dat de link tussen haar en het dier sterker werd dan ooit te voren. Vervolgens werdt de zwarte kat onderhanden genomen door magie. Hij werd groter, terwijl de lange haren leken terug te schieten in het lijf waardoor een fluweel achtige vacht ont stond. De kop van het dier veranderde tot er met aankondiging van een luid gebrul er een heuse zwarte panter stond.
Timo keek vol hoop naar Snorris hopend op stoere veranderingen. Misschien een mega rat met gif tanden maar niks verandere, langzaam doofde de blauwe gloed.
Neko en Nouk waren in hun nopjes met de veranderingen gebiologeerd onder zochten ze hun dieren. Roodkapje trok de kap van haar mantel weer ver over haar gezicht heen voordat ze deed waar de wolf groot zat voor was. Ze klom er op en de wolf huppelde door de zaal. Timo pakte teleurgesteld zijn rat op die al weer lag te slapen. Hij porde het beest tussen zijn ribben als of hij hoopte op een blijk van magie.
'Hou je handen thuis jonge man.' Een diepe stem had gesproken. Niemand had iets gehoord behalve Timo.
'Ja ik ben het, hier in je handen, ik wil slapen stop me in mij hol' Timo besefte dat hij Snorris moest zijn en stopte hem zoals gevraagd in de voering van zijn jas. Even had hij de neiging om zichzelf te knijpen want dit kon bijna niet waar zijn. Vast een rare droom dacht hij, maar besefte ook dat het gevoel van de blauwe gloed net echt was geweest.
Niemand lette op de Graaf die als een hoopje ellende op de grond lag. De man was zijn nichtje en zijn slang verloren, oftewel alles waarmee hij van plan was geweest zijn macht uit te bereiden. De aandacht werd wel getrokken toen de deuren zich opende. Een lange man met een opvallend postuur betrad de zaal. De kroon op zijn hoofd maakte vooral duidelijk wie het was. 'Haaa jullie zijn er al wat mooi,' de koning leek in zijn nopjes. 'En al het gedoe met die... hocus spocus is al voor bij! Mooi mooi.'
De vier wisselde verbaasde blikken, al was het verschil tussen verbaast en moordlustig moeilijk te zien onder de rode mantel.
'Aha en jullie hebben de plannen van meneer uit de hoogte gevallen opziener ook verstoort! Mooi mooi mooi' de koning stond naast de oude man alsof hij het er het liefst een schop aan wouw verkopen. Het leek er op dat Nouk het liefst de koning wouw wijzen op zijn slecht taal gebruik maak Neko was haar voor. 'U wist hier van? Al die rare ideeën van die gek?' De koning wuifde de vraag weg als een irritant vlieg. 'Rustig aan jongeman, waarom zou ik wat doen al er vier echte helden aan komen? Dat is toch veel mooier?' Geërgerde slaakte Neko een zucht. Hier had je toch niks aan?
'Kom kom wat staan jullie hier nou nog te treuzelen? Volg mij.' De koning klapte in zijn handen en beende met grote passen de zaal uit.