animal whisperers

Hoofdstuk 4

Dat hij had besloten zich aan te sluiten bij Roodkapje speet Neko nu. Hij was doorweekt van de stug aanhoudende regen. Hij had een houten kont van dat zadel en achter hem reden twee prutsers die niet konden stoppen met ruziën. Voor hem lag de weg naar god-weet-waar.
Een positiever persoon had misschien gezegd dat dit de weg kon zijn naar een nieuw avontuur. Een nieuw leven maar Neko was de afgelopen paar dagen alles behalve positief. Hij was vooral chagrijnig en kortaf. Te minste zo gedroeg hij zich, vanbinnen, diep vanbinnen voelde hij zich verdrietig, verward en vooral veel zelfmedelijden. Samengevat; zwak. Zwak zijn vond hij onuitstaanbaar, misschien zelfs wel het ergste van alles.
Hij reageerde zijn gevoel dan ook het liefst af op andere. Hij had Timo vanochtend uitgejouwd en gisteren was hij bijna op de vuist gegaan met Nouk. Als Roodkapje niet tussen beide was gekomen was het vast niet goed afgelopen.

Als Neko en Nouk de moeite hadden genomen om hun ruzie van gisteren uit te praten hadden ze vast ontdekt dat ze het zelfde tegen de situatie aan keken. En er vooral allebei een hekel aan hadden. Nouk bracht grotendeels van haar tijd bekvechtend door met Timo. Hij hapte altijd en was geen snelle denker wat het makkelijk maakt voor haar om te winnen. Wat hij op zijn beurt nooit zou toe geven omdat hij te koppig was.

Je kan je vast voorstellen dat het lichtelijk irritant is om in gezelschap te zijn van ruzie makende volwassene en een chagrijnige puber. Ze wist dat ze haar gezelschap eigelijk ook moest vertellen wat het doel was, maar de kans dat ze zouden denken dat ze gek was leek haar erg groot.
In deze tijd geloofde mensen in geld en macht niet meer in magie.
Na nog uren in de regen te hebben gereden gaf Roodkapje een sein om te stoppen. Ze had besloten dat het eerlijk tegen over de andere drie was om te zeggen wat er aan de hand was.

Ze hadden het zich gemakkelijk gemaakt ik een oude schuur. Verscholen in het hooi zatten de drie te wachten op haar verhaal.
'Ten eerste, onze bestemming is graafschap Anicetus dat ligt...'
'Anicetus? Als in het sprookjes kasteel?' Vroeg Timo.
'Ze zij toch graafschap, niet sprookjes kasteel. Sukkel.' Nouk liet de kans op te reageren niet liggen.
Roodkapje schraapte haar keel. 'Dat ligt nog één dag reis bij ons verdaan, als het mee zit zijn we er morgen avond.'
'Wat moeten we daar?' Als blikken konden dode was Neko dat moment dood geweest
'We gaan daar er voor zorgen dat jullie klaar zijn voor oorlog.'
Nu kwam er geen reactie.
'Het land is nu op zijn zwakst, de oogst is mislukt, amper genoeg om de mensen te voeden laat staan een leger. Het ongeluk met de koning.'
'Wacht.' Nouk keek haar met grote blauw kijkers aan. 'De koning is toch gevlucht?'
'Nee, die is vermoord toch?' Neko keek nu ook vragend naar haar.
Onee dacht Roodkapje. Die avond had ze zich namelijk zelf in het gezelschap van de koning bevonden.
Voor ze zelfs maar de kans had om iets uit te leggen klopte iemand op de muur van het houten schuurtje. De paarden begonnen snuivend heen en weer te drentelen. Aan een lage grom hoorde ze dat wat-het-ook-was aan de andere kant stond van de dichtbij zijnde muur.
'Wapens.' Fluisterde ze. Zelf pakten het zwaard dat ze zonder te vragen had geleend bij de stadswacht van Roski.
Nog meer stappen naderde. Het klonk of er iets groots en zwaars op vier poten om de schuur heen cirkelde. Plots versnelde de voet stappen en knalde het beest op de muur. Die gevaarlijk ver door boog. Met een volgende klap zou die niet stand houden. 'Timo, pak de paarden. De rest, volg mij.' Lichtelijk verwondert dat er naar haar werd geluisterd sprinten ze naar de deur. Voorzichtig opende ze de deur.
Twee, enorme, beerachtige wezens slopen heen weer. Hun gegrom was meer te vergelijken met het geratel van een zware ketting. Op het moment dat het drie tal naar buiten stapte vielen de beren aan.

Nouk dacht even dat dit het einden zou zijn, op gegeten door demonische beren. Daarna voelde ze een soort schok. Het trok door haar hele lichaam heen en vulde haar met energie. Nika schoot langs haar heen op de wezens af. Ze klemde haar zwaarden in haar handen en sprong op de beer af. Tanden, vacht en een schuimende bek vlogen langs haar heen. Wonderbaarlijk wist ze het beest van van haar lijf te houden. Nika storten zich keer op keer op de ogen van het monster. Die slaakte een brul van pijn toen de vogel raak prikte. Even voelde ze het als een kleinen overwinning.
Dat gevoel werdt de grond in geboord toen het zich woedend naar haar oprichten. De beer stond op zijn achter poten en haalde woest uit met zijn klauwen. Dapper weerde ze de klappen af maar kans op een aanval kreeg ze niet. Met elke klap die ze op vind voelde ze zich slapper. Geen mens was opgewassen tegen de kracht van dit wezen. Uit haar ooghoek zag ze de klauw pas aan komen toen het te laat was. Ze hief haar zwaarden wetend dat die niet veel zouden uit richten. Razend snel sprong er iemand langs haar. Het was Timo die zijn dolk in de gevoelige voetkussens van de beer joeg. Het beest struikelde verbijsterd van de pijn achter uit. Timo leek net zo verbaasd als de beer.
Toen het er op leek dat ze van deze beer niks meer te vrezen hadden, sprinten ze naar Neko en Roodkapje die hun handen vol hadden aan de andere beer.

Neko had al snel besloten dat vechten met beren niet zijn ding was, maar hij was vast besloten om te winnen. Ooit had hij één wedstrijd verloren en hij was van dat moment vast besloten nooit meet te verliezen. Dus ook niet van beren. Roodkapje stond aan de andere kant van het monster en probeerde zijn aandacht te trekken, zo dat Neko van achter zijn slag kon slaan. Zijn "klauwen" zoals hij zijn wapens noemde voelde vertrouwd, maar hij betwijfelde het of messen bevestigt op handschoenen iets konden uit richten.
Toen Nouk aan kwam gerend vulde dat hem met moed. Ze konden dus verslagen worden die beesten. De beer liet zijn aandacht niet ontsnappen. Hij leek alles in de gaten te houden, maar viel niet aan. Neko keek zijn mede strijders aan en met een blik begrepen ze de boodschap. Aanvallen.
Een paar seconden later bestond Nekos wereld uit het gebrul van het beest, aanvalskreten en rond zoevende wapens. Stekend, duikend en springend probeerde hij zich nuttig te maken. Nouk werdt tegen te grond geslagen en stond gelukkig snel weer op. Roodkapje redden zijn leven door een van de klauwen weg te slaan. Even later stonden de drie tegen over de beer. De beer hand hun echt kunnen toetakelen en omgekeerde ook niet.
Het vreemde grommende geluid hield aan. Vervolgend gebeurde alles te gelijk. Het drietal sprong op de beer af, die ook een aanval in zetten. Tegelijkertijd storten Nika zich als een kanonskogel op de snuit van de beer af. Neko ontweek puur op instinct de klauwden, hij klemden zich vast aan de vacht van de beer toen zijn kop voor schoot. Met een acrobatische zwaai zat Neko op de nek van het beest. Iets wat verbaast over zijn eigen actie, deed hij het enige wat hem goed leek. Hij stak zijn klauwen recht tussen de ogen van de beer. Het beest verstijfde voor het dode gewicht in elkaar zakte. Hij slaakte een kreet van vreugde. Nouk stak haar zwaarden in de lucht en begon mee te joelen. Vies van het stof en bloed sprong hij van het beest af. Zo goed had hij zich nog nooit gevoelt.
Tot hij Roodkapje hoorde schreeuwen. 'KIJK UIT! ACHTER JE!' Verschrikt draaide Neko zich om. De andere beer was terug gestrompeld en stond nu voor Neko klaar om een dodelijke klap uitdelen.
Met een onmenselijk grote sprong, viel Roodkapje de beer aan. Schijnbaar moeiteloos hakte ze met haar zwaard de keek van het beest finaal door midden. Een schok ging door het monsterlijke lijf heen en zorgde er voor dat Neko niet zou verpletterd worden door een klauw.
Het kop loze lichaam zwaaide nog wat met zijn klauwen en viel toen om. Roodkapje landen voor Neko. Wankel wist ze zichzelf enkele seconden overeind te houden. Daarna zakten in elkaar en zag hij de enorme verwonding in haar zij die de beer waarschijnlijk in zijn laatste seconden nog had weten te veroorzaken.
Met een bleek gezicht knielde Nouk naast Roodkapje en begon de wond te onderzoeken. Neko hield zijn adem in wachtend op Nouks conclusie.
Toen ze klaar was keek ze hem aan.
'We zullen een wonder nodig hebben om haar te laten genezen'.