animal whisperers

Hoofdstuk 10

Zodra ze er werdt op gemerkt dat de vier de trainingszaal inliepen, stopte iedereen met hun training om ze schaamteloos aan te staren. De enige die van deze aandacht genoot was Nika. De feniks vloog laag over alle starende hoofde en liet zien hoe mooi ze was. Roodkapje voelde dat de andere drie onrustig werden. Wat het zacht mauwend geluid verklaarde. Neko's panter liep beschermend om hem heen, terug starend naar wie te lang naar hun keek.
Gelukkig kwam er een eind aan het gestaar toen er iemand naar voren stapte. Roodkapje herkende die man maar al te goed. Meester Brutus, zo wilde hij aangesproken worden. Met zijn altijd slechte humeur zwaaide hij de scepter over de trainingszaal, hield toezicht op de fysieke toestaan van de vechters en schaamde zich er niet voor om zijn favorieten voor te trekken. Plus dat hij ook al te graag liet weten waneer hij je niet mocht. Uit ervaring kon ze spreken dat hij haar NIET mocht, maar ondanks dat alles. Moest ze toegeven dat hij een uitmuntende krijger was. Hij had ook het postuur van een krijger. De lange, breed geschouderde, man kwam op hun afgestapt. Zijn lange zwarte haar zat in een paarden staart gebonden, kleine donkere ogen gaven hem een kwaadaardige uitdrukking. Hij droeg geen tuniek waardoor zijn bovenlichaam bloot was en die bestond uit een bonk spieren en littekens. Op zijn schouders ruste een wezel, zij totemdier met de zelfde geniepige ogen.
'Gegroet helden' sprak hij terwijl hij een buiging maakte. 'Welkom, in onze trainingszaal, ik heb vernomen dat de nieuwe helden bestaan uit twee stukken straat vuil.' Timo en Neko snoven beide verontwaardigt, maar daar sloep Meester Brutus geen acht op. 'Één stuk oud vuil.' Ze liet geen emotie zien dat wist ze maar woede flikkerde even op toen een paar leerlingen lachte. 'Maar gelukkig,' vervolgde hij theatraal met ze armen hoog in de lucht. 'Hebben we nog hoop, want tussen dat vuil bevind zich een krijger, een soldaat, een heuse Schadow.' Hij wees naar Nouk en dit keer was er geen enkele spot te bekennen. De man had zelf ooit in het leger gediend en had groot respect voor mensen die het op dat gebied zo ver hadden geschopt. Dat was voor hem rede genoeg om haar tot een van zijn favorieten leerlingen te bekronen.
'We gaan weer aan het werk mensen!' Meester Brutus klapte in zijn handen en de leerlingen begonnen weer waar ze gebleven waren. 'Broeders Stan, hier komen.' Twee jongens stopte ogenblikkelijk met hun oefen gevecht en snelde naar hun toe. Neko herkende ze als twee van de leerlingen die hadden gelachen om de hatelijke opmerkingen van net. 'Jullie gaan trainen met de twee jongens helden.'
'We hebben namen.' Neko gooide het er uit voor hij er erg in had. Zijn woorden hadden duidelijk geen goed gedaan want de spieren van de grote man verstrakte. Sneller dan je zou verwachten kwam hij op Neko af. Zijn arm zwaaide opzei om hem een tik te verkopen. 'Ik was aan het woord.' Gromde hij terwijl zijn arm naar voren gooide met als doel: Neko vol in zijn gezicht raken. Toen het zover was raakte zijn arm alleen maar lucht. Met zon voorspelbare aanval was Neko simpel weg een stap naar achter gegaan om te voorkomen dat hij geraakt werdt.
Meester Brutus deed geen veder uithalen. 'Hup jullie vier de mat op, teams van twee, alleen gebruik van jullie blote handen.'  Zwijgend liepen de jongens weg. Het was nu al duidelijk dat de broers Stan een hekel hadden aan Timo en Neko.
'Athene jij traint met de Schadow.' Een meid die lenig, behendig en goed getraind over kwam melden zich. Nouk schatten haar rond haar eigen leeftijd en ze waren ook ongeveer even lang. Op het eerste gezicht een gevaarlijke tegenstander, maar Nouk geoefende oog had al een zwakke plek gevonden. 'Jullie trainen met de speer.' Bromde hij kort af voor dat hij zich tot Roodkapje wendde. 'En jij, kleintje, jij heb de eer om te trainen met mij.' De man klonk haast duivels maar het bracht haar niet echt onder de indruk. Hij had haar voor haar schorsing altijd voor kleintje uit gemaakt in deze zaal, maar na de verstreken tijd was ze zowel geroeid in de lengte als in haar vaardigheden.

Neko leek zich kostelijk te amuseren over feit dat ze het op moesten nemen tegen de Stan jongens. Vooral nadat ze er hadden voor gezorgd dat de totem dieren van de helden uit hun training gebied waren verbannen hadden ze gevecht posities in genomen tegen over Neko en Timo. Timo vond het lang niet zo amuserend als Neko. Zijn tactiek in gevechten was meestal, weg rennen en verstoppen in een steeg. Of neer steken zonder dat je slachtoffer weet dat je er bent. 'Start!' Brulde de broers. Enkele secondes lang gebeurde niet en toen vlogen de ze op hun af. De Stan die op Neko afstormde straalde vertrouwen uit. Tot het moment dat zijn blik die van Neko ontmoeten. Neko's ogen straalde zo killen vreugde uit dat de Stan op het laatste moment geen betere aanval kon bedeken dan een linkse hoek richting Neko's hoofd. Met weinig moeite weerde hij die aanval af. Vervolgens knalde de Stan door zij eigen snelheid op Neko's vuist. Die zo hard aan kwam dat de arme jongen voor over klapte, waar Neko's knie op hem afkwam gesneld. Met een onaangenamen "krahk" ontmoeten de knie en de neus van Stan elkaar.
Beduusd struikelde die achter uit met zijn handen voor zijn neus geslagen. Ja, dacht Neko, een potje knokken daar knap je van op.