animal whisperers

Hoofdstuk 9

Trap af, trap op, af, af, op, tweede deur links, eerste gang rechts. Timo deed zijn best om de weg te onthouden maar hij wist nu al niet meer of het trap af, op, af. Of dat het op, op, af was.
Toen hij de eetzaal binnen stapte wist hij gelijk dat dit zijn favoriete plek in het paleis was. Grote houten deuren, versierd met in het hout gesneden fruitbomen en glooiende akkers. Vormde een warm welkom in de uit gestrekte zaal. Ongeordend stonden er tafel in de ruimte die de raarste figuren hadden. Sommige waren gewoon langwerpig andere vierkant, rond, ruitvormig of spiraal vorming als een slakkenhuis.
Tafels voor twee personen en tafels waar je met dertig man aan kon schuiven. Tussen als die tafels en stoelen krioelde de magiërs in opleiding rond. Van kinderen die hij niet ouder schatten dan tien tot jong volwassen liep tussen elkaar door. Allemaal in het zelfde inform.
De leerling magiërs droegen stuk voor stuk een zwarte tuniek, met tussen het zwarte wol door zilverdraad geweven. Waardoor het leek als of er honderd sterren op zatten. Timo besefte al te goed dat hij en Neko heel erg op vielen met hun gescheurde kleding die ze nu al dagen droegen. Waarschijnlijk stonken ze ook uren in de wind maar zijn maag zorgden er wel voor dat hij ergens anders aan dacht zodra hij eten zag. Al het voedsel lag uitgestald op een lange tafel. Alles wat hij kon bedenken lag er wel tussen. Broden, eieren zowel gekookt als gebakken, hammen, kazen, salades, worst en nog veel meer. Timo pakte een bord en sprintte naar het eten toe. Neko verbaasde zich er over dat zijn vriend altijd mager leek te blijven. Zelfs als die genoeg at om tientallen mensen mee te voeden.

Plots besefte Neko zich iets, het leek voor sommige vast niet veel bijzonders maar voor hem voelde het als een klap van de molen. Hij dacht over Timo als een "vriend". Niet langer als personeel of bendelid. Neko wist zelf niet wat hij hier van moest vinden. Was hij in de afgelopen dagen zwak geworden? Waardoor hij zichzelf zo iets als "vriendschap" toe stond?
Die maaltijd kreeg hij geen hap door zijn keel meer door dat gedachten elkaar leken te verstrikken.

Ingespannen keek Nouk naar de boomstam. Met haar linker been voor het rechte, iets door haar knieën gebogen en haar handen geheven leek het net of ze het stuk hout aan wouw vliegen en met bruten kracht in elkaar timmeren. Ze besefte maar al te goed dat die optie misschien gemakkelijker was geweest dan die Roodkapje haar had gegeven.
Ze moest zonder het stuk stam aan te raken het vlam te laten vatten.
Veder was haar geen uitleg gegeven en omdat ze zichzelf wouw bewijzen had ze die ook nog niet gevraagd. Jammer ,maar voorspelbaar waren al haar pogingen tot nu toen mislukt. 'Zal ik het voordoen?' In de stem van Roodkapje klonk geen minachting of geniepige ondertoon. Wat Nouk verbaasde. Uit haar ervaringen van het leger was haar alleen bekend dat als je iets niet kon dat je dan eerst een stortbui aan minachtende opmerkingen moest ondergaan voordat je werd geholpen. Ze knikte een beetje verdwaasdst haar hoofd. Roodkapje kwam naast haar staan en Nouk probeerde haar gezichtsuitdrukking te lezen, maar zelf van zo dicht bij was het gezicht in de schaduwen van haar mantel verhult.
'Kijk het principe van het maken van vuur is niet meer dan dat je de brandstof nodig heb, in dit geval het stuk hout. Dat je zuurstof nodig heb en dat zit gelukkig overal in de lucht. Nu heb je alleen nog de warmte energie nodig. En die komt van jouw af.' Onder de mantelkap bewoog iets en Nouk maakte daar uit op dat aan haar werd gevraagd of ze het nog volgde. Ze knikte hopend op meer uitleg die gelukkig kwam.
'Toen ik voor het eerst vuur moest maken werdt er mij verteld dat je jezelf als een lucifersdoosje moest zien, met als mijn lichaam als strijkvlak en de magie als lucifer.'
Daarna deed ze het voor. Nouk hoorde haar inademen, ze stak haar rechter hand op met haar middel- en ringvinger uitgestoken en de andere drie tegen haar handpalm aangedrukt maakte ze terwijl ze haar adem weer uit blies een korte beweging in de lucht. Zodra ze naar het stuk hout wees stond die in lichte laaien.
Vervolgens opende Roodkapje haar hand en maakte een wegwerp gebaar en het vuur doofde sissend.
'Dat was... best wel indrukwekkend.' Nouk wist dat het nu haar beurt was. Ze nam de zelfde positie aan als haar net was voor gedaan.
Daarna consenteerde zich uit alle macht maar er gebeurde niets. Keer op keer.