gastina/ Aguslina

Sinterklaas

Aguslina 🎁

2/3

Agustín en Carolina zijn aangekomen bij hun huis. Ze stappen uit en gaan in de zetel zitten. Agustín weet niet goed hoe hij het gesprek moet starten. Het is raar om te vragen aan je vriendin ook al hebben we een kind en zijn we oud genoeg. Na even na te denken besluit hij het toch maar gewoon te vragen.

-Wat denk je over wat Victoria vroeg?

Ze draai haar hoofd naar me en kijk me in de ogen.

-Ik weet het niet.

-Ik heb gehoord wat je tegen Victoria zei, ik weet dat jij ook nog een kind wil.

Haar ogen worden glazig, en kijken naar haar schoot.

-Ik weet niet of ik het wil.

-Waarom niet?

-Ik ben bang.

-Voor wat ben je bang?

-Laat maar, gaan we slapen?

Ik weet dat als ze me iets niet wil zeggen ze altijd van onderwerp verander. Soms laat ik het gaan maar nu niet.

-Nee, we blijven hier tot dat je zegt wat er is.

-Ik wil het er niet over hebben Agus.

Ik hoor in haar stem dat ze verdrietig is. Ik zie dat er een traan over haar wang rolt doe ze snel afveegt

-Rustig, niet huilen. Ik wil je alleen maar helpen.

-Dat weet ik.

Ik doe mijn arme om haar, om haar gerust te stellen. Zo blijven een paar minuten zitten, elkaar knuffelent.

-Ik weet dat je me wil helpen maar het is moelijk voor me.

-Rustig, wat je ook zegt, ik blijf altijd van je houden.

Ze zucht en legt haar hoofd op mijn schouder.

-Ik had dit je al eerder moeten vertellen maar dat kon ik niet. Twee jaar geleden ontdekte ik dat ik terug zwanger was. Ik ging naar de dokter omdat ik het raar vond dat ik geen syntomen had dat ik zwanger was alleen dat ik geen menstruatie had. Hij zei dat het een riskante zwangerschap was en dat er veel kans was dat ik een miskraam zou hebben, dat is ook de reden dat ik je niets heb verteld. Toen de dokter dat zei was ik twee maand zwanger, als ik drie maand zou zijn zou het minder risico zijn. Ik wauw dat jij het nog niet wist dus ging ik bij Luna logeren, ik wauw je niet achter laten met Victoria maar ik kon niet anders. Toen ik op een ochtend wakker werd was heel het bed vol met bloed, Luna bracht me direct naar het ziekenhuis en daar ziedend ze dat ik de baby was verloren. De dagen daarna bleef ik bij Luna omdat ik te verdedig was. Het spijt me dat ik nooit iets heb verteld.

Ze begon te huilen, ik knuffelde haar dichter tegen me aan.

-Het is verleden. Het kan iedereen over komen. Het is erg, maar we kunnen er niets aan doen.

-Ben je niet boos- vraagt ze met een zachte stem.

-Nee, natuurlijk niet. Ik weet dat je het deed omdat je niet wauw dat ik ook verdrietig was. Wil je echt niet nog eens proberen?

-Ik ben bang dat het te laat is.

-Wat bedoel je?

-Een paar weken geleden kreeg ik last van buikpijn, moe, misselijkheid en ik had twee weken geleden mijn menstruatie moet krijgen.

-Bedoel je dat je zwanger bent?

-Dat weet ik niet, ik ben te bang om dat te testen. Ik ben bang dat weer het zelfde gebeurt.

-Maar wil je dan niet van die onzekerheid af?

-Ik weet het niet.

-Doe de test, dan weten we waar we aan toe zijn.

-Het is goed.

Carolina gaat naar de badkamer waar de testen liggen, ze had er al gekocht maar durfde ze niet te gebruiken. Ze doet twee testen en gaat terug naar Agustín die nog in de zetel zit.

-En?

-Ik weet nog niet, je moet nog wachten.

-Kom hier.

Ze gaan samen in de zetel zitten en knuffelen elkaar. Nu nog wachten wat de test zegt.