Anonim: Kalbinin gölgesiyim
Anonim: Göz yaşlarının gölgesiyim
Anonim: İçindeki küçük kız çocuğunun gölgesiyim
Anonim: Hiç büyütemediğin o yanının gölgesiyim
Anonim: Beni fark etme sakın :)
Anonim: Güzel kızım, elfida'm
Anonim: Seni seviyorum
"Yaa kızım şu adama baksana! Resmen Leonardo DiCaprio. Yani gençliği. Ay çok tatlı." Ahh İrem ve şıpsevdi oluşu.
İrem birden telefonu elimden çekince şaşırdım. Genelde böyle bir şey yapmazdı. O telefonumdan bir şey açarken ben de iki ders sonraki matematik sınavında ne yapacağım diye düşünüyorum.
"Bak kızım şuna."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
@emre.ulas: Dktt
1879 beğeni, 232 yorum
İrem'in elinden telefonumu çektim ve fotoğrafa baktım. Bu dün bana çikolata veren çocuktu.
İrem elimden telefonu çekmeye çalışırken yanlışlıkla takip etti. Aynen takip etti.
İrem bana masum sandığı bakışları atmaya başlamıştı. Açıkcası pekte önemsemiyordum. Neden mi? Şöyle izah edeyim;
MATEMATİK SINAVI VAR!
Öhm yeterince anladınız umarım.
"Geliyoooor. O geliyor. Cimcikle kızım beni." İrem kolumu koparır gibi sıkarken ben dediği yere bakmıştım.
Şu çakma sarışın çocukla birkaç kişi geliyordu.
Mavi gözlü çocuk bizim oturduğumuz masaya geldi ve "oturabilir miyiz?" Diye sordu. İtiraz edeceğim sırada İrem "Tabii ki." Diye sazan gibi atladı.
"Emre hadi gir sıraya da tost falan al." Fazla uzun olmayan bir çocuk şu bizim çakma sarışına seslenmişti.
Çakma sarışın yani Emre mavi gözlü olana biraz ürkünç bir bakış atmıştı. Bu da geçen de bana laf eden çocuktu. Sensin kısa pis mavi.
Mavi gözlü çocuk "ben Kaan." Dedi. En azından adını öğrenmiştim.
"Miray." Diyip tebessüm ettim.
Yanlarındaki orta boylu çocuk "Fatih." Dedi. İrem ona bakarak "Ben de İrem" dedi ve elini uzattı. Fatih İrem'in elini havada bıraktı. Onun yerine isminin Kaan olduğunu öğrendiğim çocuk İrem'in elini sıktı.
Ben ellerimi çeneme dayamış matematik sınavını düşünürken gözüme Emre çarptı. Farketmeden dalmıştım. "Manzara iyi mi kanka?" Hafif gülüp sordu. Gözlerimi kırpıştırıp ben de güldüm.
"Aklımda matematik sınavı varken hiç normal olamıyorum da pardon." Ayağa kalktım, o da benimle birlikte ayaklandı ve bana baktı. "Nereye?" diye sordu. Kafamı yana çevirdiğimde İremin Kaanla konuştuğunu gördüm. Tekrar gözlerim Emreye kaydı.
"Matematik sınavı var malum." Diye mırıldandım. "Tabii gidip çalışmalısın, görüşürüz yine." dedi.
İç çekip yürümeye başladım.
Allahım bir mucize falan olsun da hepsini doğru yapayım nolursun.
