𝐌𝐈𝐃𝐍𝐈𝐆𝐇𝐓 𝐌𝐄𝐒𝐒𝐀𝐆𝐄𝐒

9 •✉

"Λοιπόν" Ξεκίνησε ο Μπράις "Αφού χώρισα ήμουν αρκετά...ας πούμε καταθλιπτικός και οι γονείς μου θεώρησαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να επισκεπτομουν κάποιον ψυχολόγο. Προτίμησα την ομαδική θεραπεία και κάπως έτσι γνώρισα την Χάννα."

"Και...γιατί πάει σε ψυχολόγο;" Ρώτησα γεμάτος περιέργεια.

"Πριν από τέσσερα χρόνια έχασε τους γονείς της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και από τότε ζει με την γιαγιά της"

Τώρα έβγαζαν όλα νόημα! Γι' αυτό δεν ερχόταν για κάποιο διάστημα στην 1η γυμνασίου, γι' αυτό ήταν τόσο απόμακρη απ' όλους, γι' αυτό ήταν συνεχώς λυπημένη και δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ.

Όλοι την είχαν αδικήσει. Οι "δημοφιλείς" του σχολείου την κορόιδευαν και της έβγαζαν διάφορα παρατσούκλια συνεχώς. Και μαζί με αυτούς κι εγώ.

Ένιωσα τόσο άσχημα ξαφνικά με τον εαυτό μου. Είχαμε συμπεριφερθεί απαίσια χωρίς να μας έχει δώσει κανένα δικαίωμα. Έπρεπε να της ζητήσω συγγνώμη. Αλλά δεν ήξερα άμα θα είχε σημασία για αυτήν μετά από τόσα χρόνια.

"Με..με έχει αναφέρει ποτέ;" Ρώτησα διστακτικά.

"Εσένα προσωπικά όχι. Αλλά έχει αναφέρει κάποιον τύπο...που τώρα που το σκέφτομαι ταιριάζει πολύ με σένα" απάντησε ο Μπράις ξύνοντας το πηγούνι του.

"Τι έχει πει;" Είπα με ανυπομονησία.

"Καλά μπορείς να μου πεις γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ;"

"Αυτό δεν έχει σημασία" απέφυγα την ερώτηση του.

"Ε λοιπόν, λέει πως υπάρχει κάποιος στο σχολείο της, που την κάνει να χαμογελάει και να αισθάνεται όμορφα όταν είναι μαζί του...αλλά το θέμα λέει πως είναι ένα από τα δημοφιλή αγόρια και πως δεν υπάρχει περίπτωση να κοιτάξει εκείνη"

Άρα υπήρχε περίπτωση να της αρέσω;

Εννοώ...να με συμπαθεί....

Αλλά θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε.

"Έχει πει κάτι για μαθήματα μαθηματικών;" Ρώτησα ξανά τον Μπράις.

"Κοίτα Τόμας, υπάρχει και το ιατρικό απόρρητο, δεν μπορώ να τα βγάλω όλα στην φόρα"

"Ω έλα Μπράις, σε παρακαλωω" παρακάλεσα σαν πεντάχρονο παιδάκι που θέλει γλυφιτζουρι.

"Απ' όσο θυμάμαι...όχι" δήλωσε ο Μπράις και κατσουφιασα.

"Ευχαριστώ" απάντησα απογοητευμένος.

[...]

Ο Μπράις κάθισε μαζί μου όλο το απόγευμα. Κάναμε ξαδερφιστικες χαζομάρες, παίξαμε PlayStation και ξεφυλλισαμε το playbo...εε εννοώ το βιβλιο της ιστορίας.

Τίποτα από αυτά όμως δεν με έκανε να ξεχαστω. Στο μυαλό μου στριφογύριζε όλη την ώρα η Χάννα και το πόσο άσχημα είχα φερθεί.

Και τότε θυμήθηκα την φάρσα με τα μηνύματα. Δεν ήταν σωστό να συνεχίσω να την κοροϊδεύω. Έπρεπε να δώσω ένα τέλος σε αυτό το αστείο.

Θα της έλεγα την αλήθεια!

Αλλά καταβαθως πίσω από τα καλογυμνασμένα μπράτσα μου και τους σκληρούς κοιλιακούς μου (ξανά κλείνει πονηρά το μάτι) ήμουν κότα.

Δεν είχα ιδέα τι ακριβώς θα της έλεγα.

Ήταν όμως μια ανόητη φάρσα που ξεκίνησα με τους φίλους μου εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής. Δεν είχα σκοπό να την πληγώσω.

Που να ήξερα όμως ότι θα κρατούσε τόσο πολύ και μάλιστα ότι θα άρχιζα να αναπτύσσω αισθήματα γι' αυτήν;

•••••

Και μόλις ο Τόμας έγινε exposed.

(Όχι ότι δεν ήταν ολοφάνερο πως του άρεσε η Χάννα γκουχ...γκουχ)

Επίσης από ποτέ έγινε τόσο δραματικό αυτό το "βιβλιοο";;;

Α και καλές γιορτες!!! ❤️