Pardon Bana Mı Dedin? (Bir Tanışma Hikayesi -1-)

PBMD-29

Arkadaşlar 30. Bölüm Final Dedim Ama Bişeyler Eksik Kalıyor Sanki.. Ne Yapacağımı Şaşırdım Açıkçası.. Uzun Bölümle Final Mi Yapayım Yoksa Bi kaç Bölüm Mü Uzatayım. Ya da Finali Özel Bi Bölümle Mi Desteklemeliyim. Opsss Ciddi Kafam Kazan Gibi Yardımcı Olun :((

Medyada Ateş Var...

Sonunda Ankaraya geri dönmüştüm. Hava alanına iner inmez sabahın körü olmasına rağmen hemen Ateşi aramıştım. Numaramı değiştirdiğim için ben olduğumu anlamayıp uykulu sesle konuşmaya başladı.

" Alo. Kimsiniz?"

"Merhaba Ateş ben döndüm." dedim. Her ne kadar görmesemde yataktan fırlayıp kalktığını tahmin edebiliyordum.

"Eylül? Eylül sen misin gerçekten? Nerdesin? Ne yapıyorsun? Nasılsın?" diye birçok soru sormuştu. Gözlerimi devirdim. 

Ama yinede onu çok özlemiştim. Tüm soruları ve çok bilmişliğiyle..

"Ateş sakin olur musun?"

"Ne sakin olmasından bahsediyorsun? Burda aylarca seni merak ettim! Bilmem haberin var mı!! Aniden çıktın gittin. Seni deliler gibi merak edeceğimi biliyordun!. Tamam ailenin baskılarından kaçtın da ama bana bunu neden yaptın Eylül!!" haklıydı. En azından ona haber vermeliydim. Eminim kimseye söylemezdi ama benim peşimden geleceğine adım kadar emindim.

"Ateş biliyorum suçluyum ama senden birşey isteyecektim?" dedim sesim biraz titremişti..

"Eylül bi sorun mu var? İste tabi senin için herşeyi yapabileceğimi biliyorsun?" dedi evet biliyorum.

"Ben şuan Ankarada hava alanındayım. Eve gitmek istemiyorum. Senden başkada kimsem yok biliyorsun. Beni almaya gelebilir misin?" dedim.

"Ahh ciddi misin? Döndü mü? Hemen.. Hemen şimdi çıkıyorum. Beni hava alanında bekle. Otur bir yere. Sakın kımıldama.." dedi ve telefonu kapattı. Hemen bir yere oturup beklemeye başladım.

Yaklaşık 15 dakika içerisinde burda olmuştu. Yine aynı Ateş 45 dakikalık yolu 15 dakikada bitirmişti.

Onu görünce koşup boynuna sarılmıştım. Özlemle kucaklamıştı beni.. Bavulumu arkada bırakıp arabaya ilerlemiştim. Buğralar bavulumu taşımayacak kadar öküz olabilirler ama Ateş bana küçük bir poşeti bile taşıtmayacak kadar centilmen!!!

"Benim kızımı niye getirmedinde senin tatantutanı getirdin?" diyerek arabasına oturdum.

"Arabama tatantutan deme! Buna sinir olduğumu biliyorsun! Senin kızın garajda. Hem onu hiç kullanmadım." dediğinde hayretle ona döndüm

"Olumm ona o kadar parayı garajda uyusun diye mi verdim ben!!"

"Daha sen bile binememişken ona bineceğimi düşünmedin heralde?"

"Benim kullanmamı beklersen ohooo hayatta kullanamayız! Hem dikkatim bozuk kullanamayacağımıda gayet iy biliyorsun!!"

"Hayır onu ameliyattan sonra kendini toparladığın ilk anda sen kullanacaksın ve beni gezdireceksin" deyince bir an duraksayıp ona dönüp gözlerimi kıstım. Kötü bakışlarımdan gönderdim. Ama oda bana 'Bana sökmez bu bakış' bakışları gönderdi. Gözlerimi devirdim. 

"Sokakları unuturken nasıl gezdirebilirim bi fikrin var mı?" diye sordum.

"Sorun değil ben tarif ederim" dedi ah hazır cevap nolcak. Sanki onunla laf dalaşına girebilecekmiş gibi..

*****

Beni evine getirdi. Hemen bavuldan iki parça kıyafet alıp banyoya koştum. Sabah daha 5 bile olmamıştı. Ilık bir duş alıp çıktım. Kendimi Ateşin kocaman yatağına attım. O sırada Ateş odaya girmişti.

"Ateşşşşş ben burda uyuyacağım, sen kendine yeni bi yer bulllllll" dedim biraz yüksek sesle..

"Sen ne zaman bana gelsen ben bi yerlere gidiyorum nedense? Ama neyse yeni geldiğin için ses etmeyeceğim. Ben içerdeyim. Birşey olursa seslen." diyerek alnıma öpücük kondurdu.Bende ona sarılarak kokusunu içime çektim. Dahada sıkı sarıldım.

"Hey hey sarışın sevmezdin hani noldu ben yokken fikrin mi değişti güzellik?" diyerek seksi bir şekilde göz kırptı. Ya da kırpmaya çalıştı. Her neyse hiç başarılı değil. Tekrar gözlerimi devirdim.

"Sana sarılanda kabahat. Çık git uyuyacağım!" diyince tekrar öpüp ayağa kalktı. Gülerek odadan çıktı. Bende ona gülümsemiştim. Daha sonra başımı yastığa koyup gözlerimi kapadım. 

Bundan yalnıca 2 saat önce İstanbulda onun yanındaydım. Şimdiyse Ankarada başka birinin yanındayım. Şimdi ne yapıyordur diye düşündüm. Hala uyuyor olmalıydı.

Uçağa yetişmek için kalkmaya çalıştığımda bana o kadar sıkı sarılıyordu ki zar zor ayrılmıştım yanından..

Şimdi ise en doğrusunu yaptığımı biliyordum. Benim yerim burasıydı. Ve ben nihayet ait olduğum yerdeydim...