"Sende kimsin?"
"Her yeni doğuşunda aşık olacağın tek insanım, aşık olacağım tek insansın..." dedi. Gözlerimi nedense ondan ayıramıyordum. Gülümsedi..
*****
"Tanışıyor olmalıyız. Adın ne?" diye sordum yanımdaki Allahın özene bezene yarattığı yunan heykellerine taş çıkaran; taş varlığa.
"Rüzgar.. Benim adım Rüzgar" dedi gülümseyerek "Evet tanışıyoruz" diyerekte sözünü tamamladı.
"Ahh ben kesinlikle harika bir insanmışım." dedim gülerek. Oda gülüyordu.
"Bu da nerden çıktı şimdi" deyince cevabı yapıştırdım.
,"Baksana eskiden bütün çevrem meteorlarla doluymuş. Hatta biriside şuan karşımda" deyince kahkaha attı.
"ahh kesinlikle değişmemişsin. Hala eskisi gibisin" dedi kahkahaları arasında. Bende böyle gülmesi karşısında daha çok dayanamayıp sesli gülmeye başlamıştım..
Gülmesini kesip elindeki sarı bir zarfı bana uzattı. Biraz çekimser yaklaşsamda elimi uzatıp zarfı aldım.
"Bu da ne?"
"Son bir yılın var içerisinde. Bana ameliyattan önce hatırlamak istemiyorum demiştin ama ben bu sorumluluğu yüklemek istemiyorum. Bir sır saklarken gözlerinde kaybolamam. Bu gerçeğin çıkma ihtimaline karşı hergün rahat nefes alamam. Şimdi geçmişin tamamen senin elinde. Geleceğine sen karar ver. Ama bunu şimdi yapma olur mu? Amerikada sadece senin için ben olayım. İyice iyleş ve ülkemize geri dönelim. O zaman tercihlerine hiç karışmayacağım" dedi. Ne demek istediğine dair hiç birşey anlamıyordum. Ama o kadar üzgün bakıyordu ki ona kıyamadım.
"Tamam. Artık bu hastaneden çıkabirim değil mi? Beni tanıdığına göre beni çıkarmaya gelmiş olabilir misin?" dedim koca bir ümitle. Evet anlamında başını salladı.
"Hadi içeri girelim" deyince onu onaylayıp peşinden girişe doğru yöneldim.
"Sarışın meteorda geldimi?" diye sordum.
"Sarışın meteor?" diye sorarak kaşını çattı. "Ateşten mi bahsediyorsun?" dedi.
"Evet o harika yaratıktan bahsediyorum. Doğru ya adını söylemişti"
"Hiçte harika değil görmedin mi burnu yamuk bir kere. Hem kollarıda kısa gibi. Saçlarıda biraz seyrelmiş. Erken çöker o" dedi yüzünü eşkiterek.
"Tövbe de çerpılırsın bak!!" dedim yüksek sesle "Hokka gibi burnu var kollarıda gayet iyi saçlarıda fırça mübarek." dedim. Deyişimlede kötü kötü bakışlarını bana yöneltti. Sanırım susmam gerekiyordu. Ama yanlış bişey demedim ki..
****
Hastaneden çıkışım yapılıp eve geleli 3 hafta geçti. Ev dediğime bakmayın hala Amerikadayız. Benim iki yakışıklım burda bir ev tutmuşlardı. Zamanımın çoğunu onlarla geçiriyordum. Bu arada sarışınla ki adı Ateş oluyor nişanlıymışım ama haberi yok hastanede ilk Rüzgarı gördüğüm andan beri kafamda attım ben o nişanı.
Ateş bizimle sadece 1 hafta kalıp sonra geri döndü. Sanırım buna etken benim Rüzgara aşık olmam olabilirdi. Gerçi buna aşk demek ne kadar doğruydu bilemiyorum. Çok farklı birşeydi. Hoşlantı olmayacak kadar farklı, tam aşk demeyecek kadar güçlü.
Ateş gittikten sonra onunla dahada çok yakınlaştık. Biraz soğuk bir yapısı vardı bu bir gerçek ama bakışında hep bir samimiyet gizliydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Pardon Bana Mı Dedin? (Bir Tanışma Hikayesi -1-)
Novela Juvenil"Gerçekten çok şanssız olduğumu düşünüyorum. Hem çirkin, hem bacakları çarpık, hem yemek yapmayı bilmiyor, hem de göğüsleri küçücük. Neyse ki avuca geliyor, hiç yoktan iyidir"
