பௌர்ணமி நிலவின் ஒளி அறைக்குள் ஊடுருவ.. ஜன்னலருகில் நின்றபடி.. தலையின் பின்னலை அவிழ்த்துவிட்டுக் கொண்டு பார்வையை நிலவின் மீது வைத்திருந்தாள் அவள்.
நிலவொளியில் மேலும் பன்மடங்காய் மிளிர்ந்த அவளழகை விழிகளால் பருகிக் கொண்டிருந்தவன்.. மெல்ல அவளை நெருங்கி.. அவளிடையோடு சேர்த்து அணைத்தான்.
அவள் கழுத்தில் இதழ்களால் வருடத் தொடங்கியவனை.. “குணா.. ப்ளீஸ்..” என்ற கிறங்கிய குரலால் தடுத்தாள் அவள்.
தன் இதழ் தீண்டல்களை தடுத்து நிறுத்தியவளின் முகத்தில் இருந்த கிறக்கத்தை நிலவொளியில் ரசித்தான். அவன் விழி தீண்டல்களில் வெட்கிக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.
தன் கரங்களில் அவளை ஏந்தியபடி படுக்கையில் அவளோடு சேர்ந்து படுத்தவன்.. அவள் வெட்கத்தை ரசித்தபடியே.. இதழ்களில் அழுந்த முத்தமிட்டான்.
உடலெல்லாம் அவள் வேண்டும் வேண்டும் என ஏங்க.. அவள் தன்னருகில் இல்லை என்ற உண்மையை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாத தவிப்புடன் நிலவை வெறித்துக் கொண்டிருந்தான் குணா.
குணாவின் இதயம் மது.. மது.. என அவள் பெயர் சொல்லி துடித்துக் கொண்டிருந்தது.
உலகின் ஏதோ ஓர் மூலையில் அவளும் உன்னைத்தான் நினைத்துக் கொண்டிருப்பாள் என காதல் கொண்ட மனம் வாதிட்டது.
அது உண்மையே என ஒத்துக்கொள்ள முடிந்தாலும்.. ஆனாலும் ஏன் இந்த பிரிவு.. ஏன் இந்த தவிப்பு என மனதுக்குள் வருந்திக் கொண்டிருந்தான் குணா.
எல்லாம் மாறும்.. அவள் நிச்சயம் தன்னிடம் வந்து சேருவாள் என நம்பிக்கையுடன் நிலவை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் குணா.
எப்போது உறக்கம் தழுவியது என்பதே அறியாமல் உறங்கிக் கொண்டிருந்த குணா.. இந்த விடியல் தன்னை.. தன் மதுவிடம் அழைத்துச் செல்லப்போவதை அறியாமல் கண்விழித்தான்.
குளித்து உடை மாற்றி விட்டு.. அறையில் இருந்து வெளியே வந்தான் குணா.
