நெருங்காமல் விலகாமல்.. இயல்பான இடைவெளியோடு.. குணாவுடன் நேரம் செலவிட முடிந்தது மதுவின் மனதுக்கு இனிமையாக இருந்தது.
குணாவும் கடந்து போன நிகழ்வுகளை நினைவூட்டாமல்.. பிரிவு குறித்து கேள்வி எழுப்பாமல் நடந்து கொண்ட விதத்தில் நெடு நாட்களுக்கு பிறகு மனதில் நிம்மதியுடன் இருந்தாள் மது.
இதே நிலை நீடித்தால் கூட மனதில் நிம்மதி சூழ்ந்திருக்கும் என தோன்றியது.
இன்று மதியம் குணாவுக்கு பிடித்த சாம்பார், உருளைக்கிழங்கு வறுவல் கொண்டு செல்லலாம் என ஆசையாக செய்து எடுத்துக்கொண்டு அலுவலகம் சென்றாள் மது.
குணாவின் வரவுக்காக காத்திருந்து ஏமாந்து போனது தான் மிச்சம்.. செய்வதற்கென்று வேலையும் இல்லாமல்.. குணாவின் அருகாமையும் இல்லாமல்.. குணா வராததற்கு காரணமும் தெரியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தாள் மது.
“ஏன் கடவுளே இப்டி பண்றீங்க.. நான் என் குணா கூட சேர்ந்து வாழணும்னு லாம் ஆசைப்படலையே.. தள்ளி இருந்து பார்க்கிற அந்த சந்தோஷத்தையும் பறிக்கிறீங்களே.. ஏன்..” என எண்ணி கண்ணீர் சிந்தினாள் மது.
“இ.. இது மெயின் ப்ராஞ்ச் இல்லை.. அதனால அதிகபட்சம் ஒரு வாரம் பத்து நாள் தான் இங்க குணா இருக்க ப்ளான் பண்ணிருப்பாரு.. அந்த வேலை முடிஞ்சிட்டு போல..” என காரணம் கண்டுபிடித்தாள் மது.
“அதுக்காக.. இன்னைக்கு கிளம்புறதா என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லலையே..” என மனம் கேள்வி கேட்டது.
“உன்கிட்ட சொல்றதுக்கு நீ யாரு.. நீ.. நீதான அவரை விட்டு விலகுன..” என தன்னைத்தானே திட்டிக் கொண்டு கண்ணீர் சிந்தினாள்.
“இதுதானே நிரந்தரம்.. இரண்டு வருஷம் எப்டியோ உன்னை பிரிஞ்சு இருந்துட்டேனே குணா.. திரும்பவும் ஏன் வந்த.. இப்ப என்னால முடியலை..” என தவித்துக் கொண்டிருந்தாள் மது.
அடுத்த நாளும் அலுவலகம் வந்தாள் மது. குணா வரவில்லை. வருவான் என்றும் தோன்றவில்லை. அவனை ரசித்துக் கொண்டிருந்த.. அவன் அருகாமையில் பாதுகாப்பை உணர்ந்த அந்த அறையிலே அமர்ந்திருந்தாள் மது வெறுமையாக இருந்த குணாவின் இருக்கையை பார்த்தபடி.
