Kulaklığımı takmış, yorganın içine girmiş tavana bakıp boş boş düşünürken çalan şarkıda ki şarkı sözü beni düşünmeye itti. ''Yüzünü ilk kez gören bir çocuk gibi..." Biraz düşündüm. Sahi ben yüzümü ilk kez ne zaman görmüştüm.
Bundan yaklaşık 15 yıl önceydi. 4-5 yaşlarında hiç arkadaşı olmamış, arkadaş nedir bilmeyen ama kendi yalnızlığı ile mutlu olan bir çocuktum. Ayna ile tanışmıştım ama ona hiç dolu dolu bakmamıştım. Karşısına geçtim, elimi ona doğru uzattım. O da bana uzattı, elimi yüzüme götürdüm o da götürdü, çünkü o bendim evet tam karşımda duran gözleri hafif çekik üzerinde abisinden kalma sönmüş kazağı ile tamamen bendim. Kendimle göz göze geldim. Seri katilin kurbanının gözlerinin içine baktığı gibi gözlerime bakıyordum. Sonra birden suratım dikkatimi çekti. Elimi yüzüme götürdüm tekrardan ama bu sefer amacım incelemekti. Elimi suratımda gezdirdim, yüzümü ezberliyordum, her karışını ezberliyordum. Kaşımın üstünde doğal olmayan bir şey vardı, bir iz vardı ve bir krateri andırıyordu. (Sonra onun suçiçeği geçirdiğim zamandan kalma olduğunu öğrendim). Yüzümü düşündüm acaba büyüyünce kocaman olunca nasıl olacaktı. Bıyıklı düşündüm kendimi babamın bıyığından. Saçlarım dikkatimi çekti. Kısacık saçlarım çimen gibiydi. Annem gibi uzun saçlı düşündüm kendimi. Sonra yüzümü değiştirmeye başladım gözlerim şöyle olsa kaşım şöyle olsun diye diye değiştirdim kendimi. Sonra durdum, daha çok erken hem annem babam beni tanıyamazsa naparım diyerekten eski yüzüme geri döndüm. Tüm masumiyetimle büyüyünce değiştiririm yüzümü dedim. Aynanın önünden çekildim oyuncaklarımın yanına koştum. Bu belki de aynaya ilk bakışım olmasa da ilk anlayarak bakışımdı. Saçlarım uzadı, bıyığım çıktı, yüzüm hep aynı kaldı. Kimine güldü, kimine ağladı, kimine bakmadı, kimine de aşkla baktı. Ve yara izim hala benle kaşımın hemen üstünde halinden mutlu yaşayıp gitmekte.
