Kahramanın Prensesi

15- Pamuk Prenses

Yeni bölümle geldim.. 😁 Bu bölümde İlk Aşk hikayemden gelen okurlarımı bekleyen göndermeler var..😄😄 Çok heyecanlıyım o yüzden. İlk Aşk'ı  ne kadar özlediğimi fark ettim.😍 Göndermeyi anlayanlar yorum yapabilir mi?  Merak ediyorum kimlerin anladığını..😊 İyi okumalar,  sizi seviyorum.. 😊😚💕
AVM'ye geldiklerinde önce yemek yemeye çıktılar. Yemeklerini alıp bir masaya geçtiklerinde Emre ayaklandı.

'Sen yemeğini ye ben hemen geliyorum.'' Diyerek yürüdü. Asya ise böyle oldukları için hiç mutlu değildi ama yine de kırılmıştı ve bunu unutamıyordu. Araları eskisi gibi olsun istiyordu ama bunun hemen olmayacağını biliyordu. Emre ise Asya'nın onu affedeceğine emindi. Animasyona bilet aldıktan sonra sırıtarak Asya'nın yanına döndü.

''AVM'ye neden geldik acaba? Burada aramızı düzeltebilecek ne gibi bir şey olabilir?'' diye sordu Asya durgun bir ses tonuyla.

''Görürsün Prenses. Biraz sabırlı ol.''

''Emre cidden gerek var mı şu an buna? Zamana bıraksak olmuyor mu yani? Zamanla zaten eskisi gibi oluruz, bunu bu kadar abartmaya gerek yok ki.''

''Senle aramız böyleyken uyuyabileceğimi mi düşünüyorsun gerçekten? Cidden seni adam akıllı güldürmeden, bana eskisi gibi baktığını görmeden rahat edebileceğime inanıyor musun?'' dediğinde, Asya derin bir nefes alıp arkasına yaslandı.

''Kalkabiliriz artık.'' Dedi Asya ayağa kalkıp çantasını alarak. Emre'de kalkınca birlikte sinema gişesine doğru yürüdüler.

''Film mi izleyeceğiz?'' diye sordu Asya şaşkınlıkla.

''Evet.'' Dedi Emre sırıtarak.

''Emre beni tanıyorsun. Cidden bir film sayesinde her şeyin düzelebileceğine mi inandın?'' dedi Asya şaşkınca.

''Kendin dedin Prenses. Seni tanıyorum. O yüzden bana güven olur mu? Ben mısır alıp geliyorum bekle beni.'' Diyerek uzaklaştı Emre. Asya ise etraftaki insanlara baktı. Küçük bir kız çocuğu dikkatini çekmişti. Kız stantta bulunan şekerden istemişti annesinden. Annesi ise ona hayır deyince hiç ısrar etmemiş bunu kabullenmişti. Normalde çocuklar istediği olana kadar ağlamaz mıydı? Çocuğun ne kadar akıllı olduğunu düşündü. Nasıl bu kadar uslu bir çocuk olduğunu öğrenmek için yanına gitti. Annesi de zaten telefonla konuşuyordu. Onun boyunda olmak için dizleri üstünde yere oturdu.

''Merhaba, sen ne kadar güzel bir kızsın. Uzaktan sana bakınca çok beğendim. Tanışmak istedim.'' Dedi gülümseyerek. Kız da ona gülümsemişti.

''Teşekkür ederim. Adım Elif seninki ne?'' diye sordu küçük kız.

''Asya. ''

''Tanıştığımıza memnun oldum Asya. Biliyor musun ben dünyanın en güzel kızıyım.'' Dediğinde, Asya gülmüştü.

''Gerçekten mi? Bence de öylesin.''

''Evet Özgeciğim öyle dedi.''

Özge mi? Doğru demiş Özgeciğin.''

''Aramızda kalsın ama o da çok güzel. Bence benden daha güzel ama sanırım bunu bilmiyor. Bu yüzden beni en güzel seçti. '' deyip güldü küçük kız.

''Tamam aramızda kalır. Hem ben Özge'yi tanımıyorum ki zaten. Ama ben bir şeyi merak ettim. Az önce sen annenden şeker istediğinde annen almadı ama sen ısrar edip ağlamak yerine akıllı bir kız olup annenin sözünü dinledin.''

''Çünkü Özge'ye söz verdim. Annemi üzmezsem yine görüşebilirmişiz. Hem Özge kızların güldükleri zaman daha güzel olduğunu söyledi. Ağladığımız zaman güzel olmuyormuşuz. Her kız gülünce güzel olurmuş. O yüzden hep gülüyorum. '' dediğinde Asya da gülmüştü. Anladığı kadarıyla Özge bu küçük kız ağlamasın diye onu böyle kandırmıştı ve işe de yaramıştı. Cidden akıllı bir kızmış diye düşündü Asya.