DİLAN

-H E S A P L A Ş M A -

Selam, Arkadaşlar. Sizlerle bir şey paylaşacağım. Her ne kadar düşünmesem de Arkadaşlarımın ısrarı ile mantıklı bulup burada paylaşmak istedim. Youtube kanalı açtım :) Sende mi brütüs dediğinizi duyar gibiyim. Evet bende. Youtube'un ilk zamanlarından beri takip eden biriyim ve hep hayalimdi. Öyle denemek istiyorum. Sizlerde bu life style, makyaj, eğlence, bakım gibi içeriklerden hoşlanıyorsanız kanalıma davetlisiniz. Linki bölüm sonuna bıraktım :) Dilan şahin yazarsaniz cikabilir, soranlar icin guncelleme :)

38.Bölüm

Keyifli okumalar :)

Yanlıştı duyduklarım, bu ahir dünyada aldığım en heyecan verici haber, en korkutucu his ve enlerin hepsiydi. Ona nasıl bakacaktım? En büyük korkum bu olmuştu. Sorumluluklarım artacak, beni ne üzerse üzsün mutlu gibi davranacak ona asla mutsuzluğumu belli etmeyecektim. Tüm bunlar anneliğimin ilk sınavlarıydı.

Peki ya Aral? ya istemezse, ya benim gibi bir kadından çocuğu olsun istemezse? Beni suçlayıcı konuşmasına katlanamazdım. Başka birinden olacağını düşünmesi, en büyük hakaret olurdu. Bu da bir daha asla çatırdayan kalbimizi birleştirmeye yetmezdi. Evet onu çok kırmıştım, evet onu yıkmıştım. Ama aramızdaki problem, yalanlarımdı. Üçüncü şahıs asla değildi. Olamazdı.

Annem bir anda zılgıt çekip koşarak yanıma geldi ve sarıldı. Gözümden akan yaşlar ifadesiz suratımda dolanıyordu. Bebeğimin haberini aldığımda mutsuz olabileceğim aklımın ucundan geçmezdi. Aral'sız olması kanıma dokunuyordu.

"Hemen haber verelim. Konağa Şahoğlu geliyor!"diye kıkırdadı yengem. Aşırı mutluluktan ağlıyorlardı da. "Hayırlı olsun, Kontrollerinizi aksatmayın. Ben sizi Kadın doğum uzmanı arkadaşıma yönlendireceğim."dedi. Kapıyı açıp çıktığında Ağabeyim Doktor ile karşılaştı. Onun peşinden gittiğinde kapı kapandı. "Tüm bunlar aramızda kalacak."dediğim an odada sessizlik hakim oldu. Tabii ki aramızda kalacaktı. Mümkün değildi Aral'a söylemem. Beni suçlayışını, her anlamda mutsuz oluşunu görmek istemiyordum. Bebeğime kendim bakacaktım.

"Ne diyorsun kızım sen? Ne demek aramızda kalacak?"annem şaşkın, aynı zamanda sinirliydi. "Anne öyle istiyorum. Anla artık beni. Aral benden nefret ediyor. Aramıza yıkılmaz duvarlar örmemesi için, beni mahvetmemesi için söyleyemem anlamıyor musun?"dediğimde hıçkırmaya başlamıştım. Yengem başımı öpüp göğsüne çekti. "Dilan'ım, ağlama kuzum. Her şey düzelecek. Aral kendinden olan canı hiçe sayar mı hiç ?"dedi. Ellerimle göz yaşlarımı kurulayıp gözlerimi yengeme çevirdim. "Ondan olduğunu düşünürse, tabi ki hiçe saymaz." sözüm üzerine annemin kükreyişi beni korkutmuştu.

"Ne demek ondan olduğunu düşünürse! Sen beni deli mi edeceksin.  Bir de senin namusundan mı şüphe ediyor!"dediğinde hafif doğruldum. Kapı tıklandı. İçeriye hemşire girdi ve elime uzandı. Elimdeki iğneyi çıkarıp üzerine bant yapıştırdıktan sonra gülümsedi. "Ağabeyiniz taburcu işlemlerini hallediyor, kendinizi çok yormayın, serum iyi gelecektir. Geçmiş olsun."dediğinde gülümsemeye çalıştım.

"Anne,"dediğimde sözümü sert bir şekilde kesti. Gerçekten de anneme hürmetim sonsuzdu. O güçlü bir kadındı. Sözünü geçirmeyi bilirdi. "Şimdi konağa gidiyorsun. Sen münasip bir dille hamile olduğunu söylüyorsun. Senin kimseden saklın olmayacak bundan sonra, o eve belinde kuşağınla tertemiz girdin. Herkes yerini bilsin!"dediğinde olduğum yere sinmiştim.

Korkuyordum işte, Aral'ın tepkisinden, gözlerime farklı bakmasından, sevinmemesinden...

Yavaşça yerimden doğruldum. Yengem ayakkabılarımı giydirdiğinde çıkışa doğru ilerledik. Ağabeyim taksi çağırmıştı. Taksiye bindiğimizde geçtiğimiz yolları izliyordum. Gözlerim kapandı kapanacakken Ağabeyim seslendi. "Dilan, istersen bu gece bizde kal bacım. İyi görünmüyorsun."dediğinde annem araya girdi. "Onun işleri var, Kocası bekler."dediğinde kafamı sallayıp indim. Mahmut ağabey şaşkın şaşkın baktı. "Gelin ağam."dediğine göre Aral evdeydi. Kapılar açıldığında Aral Korumaları azarlıyordu. "Ağam, Mahmut ağabey evine bıraktım deyince bizde gitmedik."dedi Çocuk başını önüne eğerek. Aral ise kükreyerek"Nerede o zaman!"dediğinde boğazımı temizledim. "Buradayım."dedim.