I'm Stalking My Stalker

XXI

A/N: okay ba yung cover? hahaha. narealize ko kasi na medyo jeje yung cover noon eh haha. kaya pinalitan ko na. :) mukhang nilalangaw na tong story ko pero okay lang :) may makakabasa pa din naman nito in the near future lol keep on reading and voting and commenting!

love,

ate gelle ♥

----------------

Dan's POV

natumba si Beng, nahimatay siya sinugod namin siya sa ospital, medyo masama ang pagka bagsak ng ulo ni beng kaya kinabahan ako. kamusta na kaya siya?

hindi parin siya nagigising, hindi siya inoperahan at yun ang pinapasalamat ko.

hindi ko kakayanin pag nawala siya.

hindi.

ako lang ang nandito sa kwarto ni Beng, may inaasikaso kasi si Tita eh, si mama di na sumama at ayoko siyang isama. baka magka-gulo nanaman.

"mmm" parang magigising na si Beng kaya nilapitan ko siya

"Beng" pagtatawag ko sakanya

"mmmm" sabi niya lang hanggang sa unti-unti niyang minumulat ang mga mata niya, kitang-kita ko sa ekspresyon ng mukha niya abg sakit na nararamdaman niya kaya ako naiiyak.

"Thanks God" sabi ko ng nakita kong gising na si beng. bakas sa mukha niya ang pagtataka.

"diyan ka lang, tatawagin ko si Tita" kumunot ang noo niya sa sinabi ko, ano bang problema nito?

"may nararamdaman ka ba? anong masakit?" sabi ko ng may paga-alala

"wala naman pe---" hindi ko na pinatuloy ang sasabihin niya at pupunta na ako kay tita, sobrang saya ko dahil okay lang si Beng.

"sandali lang ha." sabi ko sabay halik sa noo niya.

papalabas na sana ako ng pinto ng biglang nagsalita si Beng

"s-sino ka? at tsaka bakit ako nandito? sorry sir, wala kasi akong maalala" napahinto ako sandali, si Beng talaga mapagbiro, kaya di ko nalang pinansin lumabas na ko para puntahan si tita, sabi niya kasi nasa nurse station lang siya.

"Tita, si Beng po." sabi ko ng nakangiti.

"bakit? anong nangyari sakanya?"

"nagising na po siya" sabi ko.

"ok sige, nurse pakitawag ang doktor sabihin mo na sumunod siya saamin. room 115" tumango lang ang nurse at tsaka na kami pumunta sa room ni Beng.

"anak! Diyos ko! salamat! okay ka na ba?" agad nilapitan ni tita si Beng.

"mom?" sabi niya. nakapagtataka talaga ang kinikilos ni Beng ngayon.

bigla namang dumating ng doktor.

"yes anak?" sabi ni tita

"kayo ang mommy ko?" sabi ni Beng.

"Beng hindi na magandang biro yan" sabi ko sakanya.

"im not joking, wala talaga akong maalala" biglang nanlambot ang tuhod ko, sa tingin ko nagsasabi ng totoo si beng, napaupo ako sa sofa.

"Doc  anong nangyari sa anak ko?" medyo mangiyak ngiyak si tita habang sinasabi niya ang katagang iyon.

"Ahm, ang anak niyo ay nakaranas ng temporary amnesia, masama ang pagkakabagsak niya kanina, siguro nabagok siya, siguro ay na-stress or masyadong napagod ang anak niyo kaya di na niya ito kinaya ng utak niya"

"may possiblity ba na bumalik ang memories niya? at mga ilang days ba ang itatagal nito?" tanong ulit ni tita

"yes, pero it will take years bago mabalik ang memories niya" bigla akong napatayo sa sinabi ng doctor, si Tita umiiyak na pero si Beng takang-taka pa din.

"mga ilang years naman yan?" tanong ko.

"siguro 5 years?" sabi ng doctor.

"what?! 5 years?! that's impossible! temporary amnesia lang yon! kaya dapat sandali lang! sabihin mong nagsisinungaling ka!" sumisigaw na ko hinawakan ko na yung damit ng doctor. kingina!

"that is based sa mga naging patients ko, and it will take 5-10 years talaga bago bumalik ang ala-ala nila." binitawan ko na ang pagkakahawak

"i understand kung anong nararamdaman niyo, ganyan din ang nangyari sa anak ko before, ang ginawa ko? ayun, sinisi ko ang sarili ko kasi doktor ako pero sarili kong anak napabayaan ko,pero lumapit sakin ang asawa ko at sinabi niya sakin na kung buong limang taon o mahigit ako maghihintay ay walang mangyayari kaya ayun, araw araw kong pinaramdam sa anak ko ang hindi ko naiparamdam sakanya noong may naalala pa siya hanggang sa sumapit na yung araw na naalala na niya ang lahat simula noon, mas tumatag yung samahan namin as a family" napangiti ang doctor habang kinukwento niya yun, wala kaming imik patuloy parin sa paglo-load ang utak namin.

"sige, i hope na nakatulong yung kwento ko sa inyo, excuse me" sabi ng doktor at tsaka na siya tuluyang umalis, habang kami tulala pa.

"wait, hindi ko parin talaga ma-gets, if youre my mom, who is he? imposible namang asawa mo siya diba?" sabay turo sakin. wow lang mukha ba akong gurang?!

"mukha na ba akong gurang para maging asawa ng nanay mo ha?!" sigaw ko, natakot siguro siya sakin, lumaki yung mata niya eh pero cute padin siya.

"kaya nga imposible diba? sorry naman *pout*" ayt. wag ka ngang ganyan hahalikan kita eh.

"im your---" pinutol ni tita yung sinabi ko.

"ah wala anak, he's a friend, hmm, lets say na best friends kayo" ano?! BEST FRIEND! anak ng tokwa't baboy naman tita eh, pwede mo namang sabihing "siya ang asawa mo anak" diba? tsk ayt! kainis!

"weh? ayan best friend ko? parang hindi eh" Hindi talaga kasi mag bf gf tayo gets mo?

"Hind----" pinutol nanaman ni tita yung sasabihin ko. ahhhhhhh!

"oo naman anak! sanggang dikit kayo niyan eh" di ko kakayanin inis talaga.

"aaaah" naniwala pa to may patango-tango pang alam. grabehan!

"Dan, im sure hinahanap ka na sainyo, uwi ka muna balik ka nalang bukas ok?" buti pa nga, pero di sa bahay namin siyempre, sa hotel muna siguro ako mags-stay mahirap na baka di ako makabalik dito sa ospital bukas.

"sige na, alis ko bye tita" sabi ko.

"saakin di ka magba-bye?" ay oo nga pala mukhang ako din ata may amnesia na din eh.

"oo nga pala, bye ba-- este bye bestfriend!" babe pa tuloy ugh sanayan lang to. tsk.