Chapter (26)

2.3K 127 14
                                    

"ကိုယ့္ကိုဒီျပခန္းဆီကားေမာင္းပို႔ေပးတာ
ေက်းဇူးပဲ...ကိုယ္သြားေတာ့မယ္"

"ေနာက္တစ္ခါေပၚမလာနဲ႔"

ကားေပၚမွဆင္းရန္ျပင္ေနေသာအ႐ိႈက္နက္မွာ
မင္းထိုက္စံေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္
ရပ္တန္႔သြား၏။

"ကြၽန္ေတာ္အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တယ္
ဟိုးအရင္ကတည္းကခ်စ္လြန္းလို႔...ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔....
.
.
အစ္ကို႔ကိုကြၽန္ေတာ္ပဲပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္
အဲ့ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ားအစ္ကို႔အနားကေနအၿပီး
တိုင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပးပါ"

"ဘာလို႔ကိုယ္ကမူးရဲ႕အနားကေနအၿပီးတိုင္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပးရမွာလဲ"

"ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီေလ
ကြၽန္ေတာ္အစ္ကို႔ကိုခ်စ္လို႔...သိပ္ခ်စ္လို႔"

မင္းထိုက္စံ၏စကားသံမ်ားမွာတျဖည္းျဖည္း
ခက္ထန္မာေက်ာလာ၏။

"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာကိုနားေထာင္ပါ
ေနာက္မွအဆိုးမဆိုနဲ႔...မင္းထိုက္စံဘာေကာင္
လဲဆိုတာသိသြားလိမ့္မယ္"

အ႐ိႈက္နက္မွာစကားတစ္လံုးမွခြန္းတံုျပန္ျခင္းမ႐ွိဘဲကားေပၚမွဆင္းလာခဲ့ေလသည္...

................................

"ကိုကို႐ိႈက္...
႐ွင္ေပၚေတာ္မူလာေသးတယ္ေနာ္"

"ေသြးသစ္ပိုင္"

"မင္းေနာက္က်တယ္ကြာအ႐ိႈက္နက္ရာ...
ခုနေလးတင္ဒီနားကပန္းခ်ီကားကိုလူတစ္
ေယာက္ဝယ္သြားတာ...
အဲ့ပန္းခ်ီကားကအဓိပၸာယ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတာ"

"ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတာလဲ"

"ဒီလိုကြာ...ပန္းခ်ီဆိုတာၾကည့္႐ႈသူအေပၚမူ
တည္ၿပီးအဓိပၸါယ္ေျမာက္ျမားစြာထြက္ေပၚလာ
တတ္တယ္ေလ ငါ့အျမင္ေတာ့အဲ့ဒီပန္းခ်ီကားက
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကတစ္စံုတစ္ရာကိုဆံုး႐ွံုးခဲ့
ၿပီး...ေနာက္ထပ္တစ္စံုတစ္ရာကိုလိုခ်င္မိတဲ့အခါ အဲ့ဒါကိုတစ္ျခားတစ္စံုတစ္ေယာက္ကရယူ
ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာကိုဘာတစ္ခုမွျပန္ၿပီးမတံု႔ျပန္
ႏိုင္တဲ့သေဘာမ်ိဳး...

ဟဲဟဲ ႐ႈပ္သြားလား...
ငါလဲငါနားလည္သလိုေျပာျပတာ"

ထိုအခ်ိန္အ႐ိႈက္နက္၏ရင္ဘတ္ထဲအားအ႐ိႈက္
နင့္ေနေအာင္နက္နက္နဲနဲစီးဝင္လာေသာခံစား
ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္...

Sugar...Where stories live. Discover now