Chapter (9)

2.6K 146 0
                                    

"အစ္ကို"

"ဘာလဲ"

မူး သတင္းစာကိုစိတ္ဝင္တစားဖတ္ေနရင္း
လွမ္းထူးေလသည္...

"ကြၽန္ေတာ္ေခၚေနတယ္ေလ ဘာလို္႔အာရံုမ
စိုက္တာလဲ"

မင္းထိုက္စံေျပာရင္းဆိုရင္းမူးဖတ္ေနေသာ
သတင္းစာကိုဆြဲယူၿပီးစားပြဲေပၚသို႔ပစ္တင္
လိုက္ရာ...

"ဟ ဘာလဲကြာ"

"ကြၽန္ေတာ္အစ္ကို႔ကိုေျပာစရာ႐ွိလို႔ေခၚေနတာကိုအစ္ကိုကဂ႐ုမွမစိုက္တာ"

"ဘာကိစၥလဲေျပာ"

"ကြၽန္ေတာ္သဘက္ခါတစ္ေနရာရာကိုသြားမလို႔"

"ဘယ္ကိုလဲ ဘာသြားလုပ္မလို႔လဲ"

"Umm...မေျပာျပဘူး"

"အဲ့ဒါမ်ား ငါ့ကိုဘာလို႔လာေျပာေနေသးလဲ"

"ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကအစ္ကိုပါကြၽန္
ေတာ္သြားမယ့္ေနရာကိုလိုက္ခဲ့ရမယ္လို႔ေျပာတာ"

"မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ"

"ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ သူမ်ားေတြလိုအ
လုပ္နဲ႔အကိုင္နဲ႔မို႔မအားလို႔ဆိုထားပါေတာ့

အခုဘာအလုပ္မွလဲ႐ွိတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔"

"ေဟ်ာင့္ ဖဲ့တာလား...

ငါကအလုပ္မ႐ွိအကိုင္မ႐ွိမဟုတ္ဘူး ငါ့အေဖရဲ႕
CEOရာထူးဆက္ခံဖို႔အတြက္ကိုလိုအပ္တဲ့
လုပ္ငန္းကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေလ့လာေနတာ

စီးပြားေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့သင္ယူစရာ႐ွိတာေတြကိုလဲAmericanကေက်ာင္းေတြသင္တန္း
ေတြမွာလည္းအမ်ားႀကီးသင္ယူခဲ့ၿပီးၿပီ နားလည္
လား"

"သိသားပဲ ဘယ္သူကမသိတာမွတ္လို႔"

"သိရင္လဲဘာလို႔အလုပ္မ႐ွိအကိုင္မ႐ွိသလို
ပံုမ်ိဳးနဲ႔လူကိုစကားလာေျပာေနတာလဲ"

"သိပါၿပီ သိပါၿပီ မွားသြားပါတယ္
ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ "

မင္းထိုက္စံမ်က္ႏွာစပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္မူးအား
လက္အုပ္ခ်ီၿပီးေတာင္းပန္ေလသည္...

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကိုလိုက္ခဲ့မယ္မလား"

"ေအာ္ ေအး ေအး ငါကမင္းဘယ္ကိုသြား
မယ္ဆိုတာေတာင္မသိဘဲနဲ႔လိုက္ခဲ့ရမယ္
ဟုတ္လား

Sugar...Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang