Door de zonlicht die op mij schijnt wordt ik wakker. Ik hoor een hond blaffen en ik verschuil mij in de bosjes. Ik kijk wie er langskomt als ik merk dat het niet van de politie is. Haal ik opgelucht adem. Als zij mij als vermist opgeven en de politie mij zou vinden. Dan zou ik het verhaal moeten vertellen en dan zou ik ze moeten aangeven. En dan zou ik in een andere gezin terecht komen en dat wil ik niet. Ik wil mijn broer zoeken en bij hem blijven.
“Jos, Geloof je dat wij later een beter leven krijgen.” Ik zie dat hij nadenkt “Ja dat weet ik zeker. We komen hier uit dat beloof ik.” Met z’n tweeën lopen we naar beneden. Een zucht verlaat mijn mond als ik zie hoor mijn stiefvader alcohol binnen zijn mond brengt. Gauw pakken we wat eten. We willen naar boven vluchten als iemand ons tegen houdt. Ik voel nog net harde klappen voordat ik in een zwarte gat beland.
Een eenzame traan rolt over mijn wang heen. Elke keer weer kwam ik na een harde klap op de grond terecht en werd het zwart. Op school hebben ze het nooit gewerkt. Ik ben altijd onzichtbaar geweest. Vaak merkten ze niet eens dat ik er was. Het waren eenzame dagen. Nu zal ik nooit meer naar die school gaan. Het kan en mag niet van mij zelf. Ik moet mijn eigen geluk vinden en vanaf daar verder leven. En mijn verleden achterlaten. Het gaat moeilijk maar ik weet dat het gaat lukken. Ik geloof in mij zelf. Mijn rug doet pijn na elke stap die ik doe. Strompelend en bedekt loop ik door de stad heen. Ik loop een tijdschriften winkel in. Ik loop langs de tijdschriften, ik stop als ik een tijdschrift zie met een interview van vijf jongens. Nog steeds vind ik dat die jongen heel erg op mij lijkt. Vastberaden koop ik het tijdschrift. Voor dat ik vertrok zag ik geld liggen en heb ik bij elke vierhonderd euro gepakt. Het is slecht om te stelen maar voor één keer heb ik het gedaan. Het is hun schuld dat mijn leven nu zo is. Met eten en al loop ik weer naar mijn plekje toe. Wachtten tot mijn broer mij komt ophalen. Mijn gevoel zegt dat ik moet blijven wachten hier op deze plek. Als hij niet snel komt zal ik mijn lieve broer Jos gaan zoeken. En zeggen dat hij mij in de steek heeft gelaten. Verveeld staar ik vooruit. Hoe zou ik mij dagen hier ooit moeten volhouden?
JE LEEST
I hope - One direction [ Afgelopen ]
FanfictionMoniek voelt zich ongelukkig en alleen. Ze wordt elke dag mishandeld en vernederd. Ze is het zat en hoopt elke dag op een wonder. Een wonder die haar leven positief kan veranderen met soms een min puntje in het leven.