I hope - One direction [ Afgelopen ]

20. Amy Jasmijn Payne.

Volgende dag:

 De warme stralen van de douche vloeien over mijn lichaam heen. Ik denk en denk. Tranen vloeien over mijn wangen. Zo graag wil ik een leven zonder zorgen, zonder problemen. Maar dat gaat niet meer. In de toekomst zal er vast iets gebeuren. Maar je weet nooit wat. Nu ben ik gelukkig met de jongens. En de meiden. Ze geven om mij wie ik ben. Ik heb mij twee broers terug en daar gaat het om. Zal mijn moeder echt spijt hebben? Of wil ze het voor haar dood, dat wij haar vergeven? Zodat zij met een gerust hart haar laatste adem kan uitblazen. 

“Hey Schat.” Zegt Niall op een zeurende toon. Ik grinnik en draai mij om zodat ik in zijn gezicht kan kijken. “Wat is er?” Ik ga dicht bij hem staan en buig mij voorover om hem een kusje te geven. “Ik wou je lippen proeven en dat krijg ik nu.” Mompelt hij onder het zoenen. Zijn lippen smaken zoet. Hij is een geweldige zoener. Ons moment wordt verstoort door dat Zayn roept: “ Ga ergens anders zoenen. Niet waar wij bij zijn!” 

Ik begin zachtjes te lachen maar toch trekken we er niks van aan. En zoenen we door, onder het zoenen leid ik hem mee naar de kamer waar ik slaap. Ik zie verbaasde blikken maar het kan mij niks schelen. Ik wil hem bij mij hebben.Hij legt mij op bed. Met mijn nagels ga ik over zijn rug heen. “Dat kietelt!” Zegt hij. “Nee hoor. Dit kietelt.” Ik begin hem te kietelen. Jammert schreeuwt hij “Stop.” Grijnzend kijk ik hem aan. Ik pak zijn hand vast en kijk hem diep in de ogen aan. Hij bezorgt mij telkens kippenvel en kriebels in mijn buik, 

“Wist je dat een geweldige zoener bent?” Vraag ik aan Niall. Hij schud zijn hoofd. Hij trekt mij omhoog en gaan weer naar een kamer, waar waarschijnlijk meerdere mensen zitten. Ik zie Liam bellen en fronsend kijk ik hem even aan. Opeens krijg ik een slecht gevoel over mij heen. Ik negeer het voor mij zelf en ik ga naast Niall zitten. Ik nestel in zijn armen. En met mijn vingers speel ik op zijn benen. 

“Mike, Amy!” Hoor ik Liam roepen. “Mama ligt op sterven.” Met z’n vijven rijden we naar het ziekenhuis toe.  We passeren ma ze kamer en lopen naar binnen. Ze kijkt zwak en verdrietig. Een verdrietig gevoel gaat door mij heen.  “Ik weet dat jullie mij niet kunnen vergeven. Het geeft niet, want het is logisch. Ik weet dat ik zelf ook fouten heb gemaakt.” “Ma, Ondanks alles hou ik nog steeds van je.” Huil ik, voorzichtig geef ik een kusje op zijn voorhoofd. 

Ik kan haar niet vergeten maar ze blijft mij moeder. En heel misschien kan ik haar later vergeven. Maar de verdriet is te groot. Vaag hoor ik Liam en Mike nog wat tegen ma zeggen. We zitten met z’n alle rondom mama’s bed. Mama kijkt ons aan en zegt: “Ik hou van jullie.” Ze sluit haar ogen en de apparaten beginnen te piepen. Dokters en zusters lopen de kamer in en gauw zien we het bed verdwijnen. Snikkend leun ik tegen Niall aan. 

Het voelt slecht maar op een van de manier weet ik dat het nu goed is.