I hope - One direction [ Afgelopen ]

18. Amy Jasmijn Payne.

Vier maanden later:

 “Amy, Je moet even gaan zitten.” Serieus kijkt Liam mij aan en op dat moment zie ik twee politiemannen op de bank zitten. Afwachtend kijk ik ze aan. “Wat is er?” En weer kijk ik ze vragend aan.  “Het spijt mij, maar je moeder is ziek.” Tranen wellen op in mijn ogen.  Ook al haat ik haar voor alles wat ze gedaan heeft. Toch heeft ze altijd een diepe plek in mijn hart. Die plek is open. “Wat heeft ze?” “Ik weet dat ze jullie pijn heeft gedaan. Maar Amy, ze heeft kanker net als vader het toen had. Je moeder vecht er al jaren mee.”   “Wat!” Gil ik uit.  “Ze wil dat jullie haar opzoeken en ook wil ze Mike zien. Ze weet niet dat hij al in jullie leven maar alsnog wil ze hem zien. “

Tranen rollen vanzelf over mijn wangen. Het voelt alsof mijn hart breekt. Een gat in mijn hart. Huilend kruip ik in de armen van Liam. Ik hoor hem zachtjes snikken en ik kijk naar hem op. Ik trek hem in een knuffel en samen zitten we hard te snikken. Het doet pijn. Dat zij nu opgeeft terwijl ze ons zoveel pijn heeft gedaan. Waarom? Waarom moest zij ons zoveel pijn doen. Ik kan het niet begrijpen. Is het om papa? Of wat anders.  “Liam, Ik wil haar zien. Ik wil weten waarom.” Snik ik. Hij kijkt mij aan en zeg “Ik ook.”  

Ik pak mijn telefoon en scrol door na de naam Mike. Ik blijf erbij hangen. “Hier hebben jullie de gegevens, waar jullie moeder ligt. Sterkte!” Zeggen ze en dan lopen ze weg. Met een knikje bedank ik hun en dan lopen ze weg.  Ik druk op bellen. Even later wordt er opgenomen. “Met Mike.”  “Amy en Liam hier. Je moet naar Londen komen. Mama ligt in het ziekenhuis.”  “Wat is er met haar?” Zijn stem klinkt bezorgt maar ook op zijn hoede.  “Ze heeft kanker Mike! Net als papa en ze wist dat ze al jaren kanker heeft.” Huil ik door de telefoon. “Ik kom eraan.” Zijn stem klinkt schor en voor dat ik het weet, heeft hij al opgehangen. 

Niall komt binnen gestormd, met betraande ogen kijk ik hem aan. Hij gaat naast mij zitten. Snikkend laat ik mij tegen hem aanvallen. Hij zegt niks, het is stil tussen ons. Hij houdt mij in de armen.  “Mama, heeft kanker en gaat door en ze wist het al jaren.” Snik ik. “Ik haat haar maar het doet zo pijn.” Luide snikken verlaten mijn mond. “Je moeder heeft je pijn gedaan, en ik weet zeker dat ze spijt heeft.” “Maar waarom heeft ze dit mij aangedaan?” “Dat moet je aan haar vragen Amy. Denk je dat je het haar kan vergeten als je weet waarom?” Vraagt Niall. Ik schud mijn hoofd. “Ik denk het niet.” De rest kijkt toe. Danielle zit naast Liam, ze praten zachtjes met elkaar. 

Danielle weet het verhaal net als de andere jongens. Ze waren geschokt maar ze kunnen niet weten hoe zwaar dit is. “Amy en Liam, jullie gaan samen met Mike naar jullie moeder toe. Vraag het dan! Nu hebben jullie de kans.” Zegt Louis.  Liam en ik kijken elkaar aan en knikken. 

De drie uren gaan voorbij, het wachtten is op Mike. We willen hem zien en vragen hoe we het kunnen vragen aan onze moeder. Er wordt op de deur geklopt en de deur gaat open. Joelle en Mike komen naar binnen. Mike heeft rode ogen van het huilen. Liam en ik gaan naar hem toe en knuffelen hem. Voor hem is het ook moeilijk. Hij heeft haar moeder niet zo goed gekend. En ergens ben ik blij dat hij de ellende niet heeft meegemaakt. Ik weet zeker dat wij met z’n drieën ons er door heen slaan samen met onze vrienden en vriendin of vriend. 

Samen met Niall lig ik in bed. We kletsten wat maar ik kan maar aan een ding denken. Aan mama. Ik lig in Nialls armen en mijn ogen worden slaperig. Mijn ogen vallen dicht en ik val in een onrustige slaap. 

 Het is hard en moeilijke maar de waarheid wil ik weten en daarvoor gaan we. Of ik haar kan vergeven is de tweede vraag.