I hope - One direction [ Afgelopen ]

23. Mike Schot Aspecht.

2 maanden later:

Ik open mijn oog, het is verlicht. Het lijkt alsof ik in de hemel ben. Maar ben ik dat ook. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ik besef dat ik mijn opa zie en nog veel mensen die ik zo gemist hebt.

Ook al heb ik ze vaag gekend. Ik zie mijn moeder en vader lopen. Ze komen naar mij toe.

“Ga terug naar het leven. Je krijgt nog een mooi leven. Vertrouw ons.”

Ze glimlachen en ik kijk ze recht in de gezicht aan.

Ik aarzel en ik wil wat zeggen maar er komt niks uit mijn mond.

“Het geeft niet dat je niks kan zeggen.” Ik loop door, het verlichte veranderd naar het donkere gat,.

Ik hoor stemmen. Als ik beter luister hoor ik Joelle.

“Schat, Ik mis je zo. Kom alstublieft terug. Je kan het en je bent zo sterk. Denk aan je familie en vrienden, zij willen je terug in het leven. En ik wil je terug.” Haar stem klinkt uitgeput en verdrietig.

Ik probeer te vechten. Ik wil bij haar kunnen zijn maar mijn lichaam is niet sterk genoeg. Ik voel het.

“Broer, Je bent sterk kom terug!” Ik voel het. Ik voel dat ze iets achter houden.

Tot mijn verbazing merk ik dat mijn lichaam vecht. Met al mijn kracht eis ik mijn ogen open. Ik kijk recht in het gezicht van Joelle. Ik kan niks zeggen, mijn stem is weg.

Er zijn al weer twee maanden voorbij sinds ik uit coma ben geraakt. En elke dag is het zelfde.

Sinds een week ben ik uit het ziekenhuis ontslagen maar nog elke dag, ga ik naar het ziekenhuis, op bezoek bij Amy en Niall die samen op één kamer liggen, alleen ze weten het niet. Een zucht verlaat mijn mond. Nog steeds lopen we gevaar. De man die mij, Amy en Niall hebben neergeschoten is de stiefvader Ad. Ik snap nog steeds niet waarom hij dit gedaan heeft. Nog steeds is hij vermist. En overal in de wereld zijn poster opgehangen dat hij gezocht wordt.

 Willen jullie een keer een heel lang stuk? Zoja dan kan het nog wel een paar dagen duren. 

Laat het weten.