I hope - One direction [ Afgelopen ]

12. Amy Jasmin Spot.

Er zijn al drie weken voorbij. Ik heb een eigen kamer gekregen bij mijn nieuwe ouders. Mijn kamer heb ik zelf mogen inrichten. Zelf vind ik mijn kamer heel mooi geworden. Ze hebben besloten om mij even niet naar school te laten gaan. Wel moet ik mijn diploma halen en dus hebben ze besloten dat ik met Liam mee op tour mag. Op tour krijg ik lessen van een mevrouw. Ze zal mij helpen met mijn schoolwerk en samen zouden we werken dat ik mijn diploma kan halen.

Het zal misschien hard werken zijn maar toch wil ik een diploma. Ik weet niet wat ik wil worden.

Toen ik het zei stelde Karin mij gerust. “Meid, we gaan eerst zorgen dat je leven weer op de rails is en dat jij je middelbare diploma heb.” Ik was gelijk opgelucht.

Mijn koffers staan al klaar en straks zou ik met de jongens en Liam op tour gaan.

Sinds ik vrij was uit dat huis voelde ik mij veiliger.

Elke keer als ik in de blauw ogen van Niall kijk voel ik de vlinders fladderen in mijn buik.

De jongens komen binnen en een voor een geef ik ze en knuffel. Niall hou ik iets langer vast.

Ik kijk hem recht in zijn gezicht. Ik hoor Liam kuchen, Jos heet vanaf nu Liam en het verbaast mij dat ik ook steeds Liam zeg terwijl hij altijd voor mij Jos heette.

Ik zit ver weg in dromenland waardoor ik niet doorheb dat iedereen mij aan kijkt.

“Volgens mij is er iemand verliefd hier zo!” Roept Zayn.

Blozend kijk ik van Niall weg.

“Amy, kan ik je even spreken.” Vraagt Liam.

Onschuldig kijk ik hem aan maar loop dat toch wel mee met hem. We zitten in mijn kamer.

“Je vind het leuk he?”

Ik trek een onschuldige blik en lachend kijkt hij mij aan.

“Geef nou toe.” Zegt hij. Met een glimlach kijk ik hem aan.

“Ik vind Niall leuk.”

“Ik wist het.. Ik wist het.” Jubelt Liam.

“Hij vind jouw ook leuk, ik weet het zeker.”

Hij pakt mijn hand en trek mij de woonkamer binnen.

“Niall, kan ik je even spreken.” Roept hij naar hem.

Ik zie Niall naar mij kijken en ik haal mij schouders op. Ze verdwijnen uit de kamer en even later komen ze met een glimlach op hun gezicht terug.

“Zo en wanneer vertrekken we?” Roep ik.

“Nu.” Ik knik en binnen een minuut sta ik klaar bij de voordeur.